Meer dan 31.000 honden heeft de uitgeweken Antwerpse Fabienne Paques (60) de afgelopen 25 jaar het leven gered aan de Costa del Sol in Spanje. En ze is niet van plan om ermee op te houden. In plaats van een dodelijk spuitje kregen de aan hun lot overgelaten en verwaarloosde dieren een nieuwe thuis in een adoptiegezin in Vlaanderen en Nederland. Het kostte haar bloed, zweet en tranen. En een klein fortuin. Maar Fabienne kreeg er veel voor in de plaats.
Het is intussen dertig jaar geleden dat Fabienne Paques en haar man Dirk hun huis aan het Te Boelaerpark in Borgerhout ruilden voor een plekje onder de zon in het zuiden van Spanje. Het was daar, in Mijas Costa, op dertig kilometer van de bekende kuststad Malaga, dat de Antwerpse voor het eerst kennismaakte met iets wat haar hart zou breken: de ‘perrera’s’ of dodingstations voor achtergelaten honden.
“De dieren zaten in kooien en elke vrijdag kregen ze ‘en masse’ een spuitje om hen te laten inslapen", vertelt ze nog altijd aangedaan. “Aan de ingang was een put gegraven van meer dan vier meter diep en daar gooiden ze de kadavers in. Ik had zoiets nog nooit gezien. Ik vond het verschrikkelijk.”
Meteen wist ze dat ze er iets aan wilde doen. Ze besloot van haar eigen geld een hok te huren. De honden die daarin zaten, mochten niet worden afgemaakt. “Evident was het niet”, vertelt ze daarover. “Ik was een blonde, buitenlandse vrouw. Spanje was toen - nog meer dan nu - een machomaatschappij en er werd eens goed met mij gelachen. Maar ze lieten me uiteindelijk doen. Met de hulp van vrienden kwam er al snel een tweede hok bij, en een derde en een vierde. Tot het hele dodingstation eigenlijk een asiel geworden was. Sinds 2008 wordt het ook zo uitgebaat, door mij en mijn organisatie SHIN (Spaanse Honden In Nood), ook bekend als ACE (Animal Care Espana). Momenteel hebben we 500 honden en 200 katten onder onze hoede.”
Samen met haar man ging ze ook op zoek naar adoptiegezinnen voor de dieren. In het begin dweilden ze met polaroids de terrassen aan de Spaanse kust af en stuurden ze foto's met de post naar België. Intussen kan ze rekenen op het internet en een netwerk van 200 vrijwilligers, zowel in Spanje als in België en Nederland, waar bijna alle geadopteerde honden en katten naartoe gaan. Meer dan 31.000 dieren vonden zo al een nieuwe thuis.
Het gaat uitsluitend om aardige dieren, die goed met mensen om kunnen, benadrukt ze. Dat is geen toeval. “Spanjaarden nemen graag een puppy in huis. Maar na een maand of zes zijn ze die meestal beu. Het dier plast soms binnen, bijt spullen kapot en vraagt vaak meer aandacht dan ze dachten. En dan moet het weg. Het enige positieve is dat de honden wel een goede start hebben gehad. De eerste maanden zijn heel belangrijk voor het vormen van het karakter van een hond en dan hadden ze dus vaak een warm nest gekregen. We hebben nu 500 honden in ons asiel en ik denk dat er misschien 5 zijn die we niet vertrouwen met mensen. Dat zijn doorgaans getraumatiseerde honden, die een heel ellendig leven hebben gehad.”
Vaccinaties
Niet dat het de bedoeling is, maar rijk wordt Fabienne er niet van. Integendeel. Elke maand is het vechten om de rekeningen betaald te krijgen. “We krijgen geen subsidies”, zegt ze. “Een adoptie kost bij ons 395 euro, maar daar zit ook de sterilisatie van de hond in, vaccinaties, het in orde brengen van alle papieren en het transport. Dat bedrag dekt nauwelijks onze kosten. Ook het vrijkopen van honden uit dodingstations is niet gratis. Dat kost 45 euro per hond. We hebben daarbovenop ook een eigen ziekenhuis met een fulltime dierenarts voor sterilisaties en andere ingrepen. En in Spanje hebben we ook enkele vaste medewerkers in dienst, want een asiel als het onze kan je niet alleen op vrijwilligers draaiende houden.”
De voldoening die het geeft om de dieren een nieuwe en warme thuis te geven, maakt wel alles goed. Ondanks de tegenwerking die ze soms krijgt. Omdat ze een buitenlandse vrouw is die - intussen twee - eigen asiels runt. En omdat ze met haar werk de aandacht vestigt op een van de minder mooie kantjes van de regio.
“Aan de kust valt het mee, maar ga een paar tientallen kilometers het binnenland in en je bent in een ander, landelijk Spanje, waar honden nog hun hele leven aan de ketting liggen en gedumpt of opgehangen worden als ze in de weg lopen. Sterilisatie bestaat er niet. Met alle gevolgen van dien. We vinden soms puppy’s in vuilniscontainers en plastic zakken. Wist je trouwens dat elke gemeente in Andalusië een dodingstation heeft? Het maakt dat de overheid ons geen cadeaus geeft. Het is voor ons niet eenvoudig om dingen geregeld te krijgen. Als er een stroomonderbreking is, zijn wij de laatste in de rij om geholpen te worden.”
Bedreigingen
Het kwam zelfs al tot bedreigingen. “Er worden ook in beslag genomen honden bij ons geplaatst”, aldus Fabienne. “Eens de eigenaars weten dat ze bij ons zitten, moeten wij ze elders onderbrengen of hun baasjes komen de dieren ‘s nachts halen. Wij hebben dag en nacht bewaking. Een Spanjaard durft het recht in eigen handen te nemen. Ik ben echt al bang geweest. Maar daar moet je je boven zetten.”
Ondanks de vele hindernissen op haar weg denkt ze niet aan stoppen. Zeker niet sinds haar man vorig jaar overleed aan kanker. “Het werk houdt me op de been”, zegt ze. “En het is nodig, want er is geen verbetering, integendeel. De dodingstations zitten overvol. Momenteel hebben we een wachtlijst van 38 honden die nog een plekje zouden moeten krijgen in ons asiel. Omdat de eigenaars weten dat wij de dieren niet laten inslapen. Maar momenteel hebben we er geen plaats voor.”
Wie graag een hondje adopteert of de organisatie van Fabienne wil sponsoren, kan terecht op de website van ACE. Iedereen is ook welkom om het asiel te bezoeken, en om zelf een handje toe te steken.
ONS podenco tje Maaike werd bij ons in Nederland Tooske, ze is nu inmiddels 4 jaar bij ons, een volwaardig gezinslid , ze doet t fantastisch en we zijn nog ontzettend dankbaar dat we haar bij ons hebben!
BeantwoordenVerwijderen