Op 12 september 2019 heb ik Nora opgehaald van haar
gastgezin in Zaandam. Ik voelde gelijk een klik, dus wat er ook voor mij en
haar in de toekomst lag, ik zou m’n stinkende best doen om haar een goed en
volwaardig en liefdevol hondenleven te geven met veel respect.
Bij ons aangekomen, was zij natuurlijk gespannen. Ze mocht
alles eerst goed in zich opnemen en besnuffelen, 2 spanningsplasjes werden
gedaan en na een poosje ben ik met haar naar het bos gegaan. Dat vond ze in het
begin heel eng, vreemde geluiden, koud, wind, vogels die vlak boven haar
vlogen. Allemaal nieuwe indrukken die ze een plekje moest geven. Al gauw kwam
ik erachter dat ze een enorme drive had om te jagen. Een eekhoorn moest het
eerst ontgelden, maar die was sneller dan zij, dus mispoes. Daarna kwamen de
vogels aan de beurt. Ook leuk, maar ach, wat jammer, als ze in de buurt kwam,
vlogen ze op. Weer geen succes.
Ik had me voorgenomen uit ervaring, dat ik de tijd wilde
nemen, zodat ze me helemaal kon vertrouwen. Daarvoor heb ik een jaar uitgetrokken,
als het minder was, des te beter, als ze meer tijd nodig had, geven we haar
die. Geen eisen stellen, haar een beetje laten gaan, tenzij ze zichzelf of een
ander in gevaar bracht. Daarvoor had ik een anti-ontsnappingstuigje gekocht,
omdat ervaring leert, dat buitenlandse honden nogal makkelijk konden ontsnappen
uit reguliere tuigjes.
Na een paar dagen dezelfde route gelopen te hebben om haar
aan het bos te laten wennen, gingen we het avontuur aan om naar een ander stuk
bos te gaan waar ze andere honden kon ontmoeten en wilde ik haar reacties zien.
Kleine hondjes kon ze wel mee omgaan, d.w.z. neuzen en dan
weer weg, grote honden vond ze een probleem. Dan begon ze te gillen en ging
achter me staan. Prima natuurlijk, was dus ook heel blij met het anti-ontsnappingstuigje.
Na verloop van tijd en gewenning vond ze het allemaal prima, ze heeft er een
grote vriend aan overgehouden, een Duitse Dog, die haar onder bescherming nam.
En zoals het een dame betaamt, maak je daar ook misbruik van.
Echt spelen deed ze niet.
Spelen met knuffels of hondenspeeltjes doet ze ook niet. Het
enige wat ze doet, is slopen. Alles moet kapot. Zelfs toiletrolletjes die ik
spaarde om t.z.t. hersenspelletjes met haar te doen, waren niet veilig.
Maar met de tijd kwam het vertrouwen een beetje op gang. En
dat alles gestimuleerd met iets lekkers. Ze had vreselijk veel moeite met het
omdoen van haar tuigje. Ze blafte dan als een gek, omdat ze wel begreep, dat ze
mee mocht naar het bos, maar dat tuigje maakte haar wantrouwend. Na veel
oefening en veel beloning gaat dat nu stukke beter. Ze is er nog niet, maar dat
komt wel.
Contact met mensen.
In beginsel was Nora een heel wantrouwend, angstig hondje.
Vreemde mensen moest ze niks van hebben en als ze haar wilden aaien, dook ze
helemaal in elkaar.
Dat heb ik opgelost met voertjes. Ik drukte die mensen dan
een voertje in hun hand en die moesten ze eerst aan Nora geven en dan pas
proberen te aaien. En dat lukte. Behalve bovenop haar kopje. Ze was dus
kopschuw. Daar heb ik een tijdje aan gewerkt en dat is nu opgelost. Ze loopt nu
op iedereen af, (ik krijg een koekje) maar die tijd is nu afgelopen. Maar het
is wel in haar geheugen, dat niet iedereen haar kwaad wil doen. Ik kan overal
aan haar lichaam komen, zelfs nagels knippen is geen probleem. Alleen
temperaturen vind ze nog wat eng, maar als ik haar eerst aan de thermometer
laat snuffelen en haar na het tempen een koekje geef, is het goed. Dit gaan we
binnenkort weer afbouwen. Het moet normaal worden.
Loslopen.
Nora loopt los in het bos. Na 3 weken trainen aan de lange
lijn (10 meter) had ik zoveel vertrouwen in haar, dat ik het aandurfde. Het bos
waar wij in lopen, zit geen wild, dus ze kan weinig kwaad. In een bos, waar wel
wild zit, gaat ze niet los, dat blijft ze aangelijnd aan een lijn van 5 meter.
Gedrag in het algemeen.
Nora is een hele lieve, aanhankelijke en soms wat claimende
hond. Dat claimen heb ik vanaf het begin aangepakt. Ze wilde constant op schoot
zitten en nu hebben we momenten uitgekozen, wanneer dat mag en wanneer niet.
Dat accepteert ze heel goed.
Verder is ze nu op het moment me uit aan het proberen tot
hoever ze kan gaan als ze buiten los loopt. Niet luisteren, haar eigen zin doorzetten enz. Ze wordt weer
getraind aan een lange lijn, omdat ze zichzelf in gevaar bracht.
Het vertrouwen is nog steeds niet 100%, wat ik ook niet had
verwacht. Sommige dingen, zoals een tuigje omdoen of plotselinge bewegingen
vindt ze nog erg eng en spannend. Ze blijft dan een meter van je afstaan en
alleen met een voertje is ze bereid om dicht bij je te komen. Hier werk ik ook
aan met spelletjes om het vertrouwen te vergroten. Dat komt allemaal goed,
daarvan ben ik overtuigd. Alles met geduld en beleid.
Nora zit nu op een hondenschool, waar ik hersenspelletjes
doe. Dat vindt ze echt het einde. Zo gauw als we de hondenschool naderen met de auto, begint ze al te gillen
van enthousiasme en ze doet dit fantastisch. Ook is ze ontdekt door een honden
speurschool. Dat gaan we proberen, als de hersenspelletjes klaar zijn. Die zijn
nu, vanwege het corona virus gestopt, dus ik verzin nu zelf allerlei dingen.
Al met al een hondje, die nog veel werk nodig heeft, maar
die ik voor geen goud zou willen missen meer.
