Vandaag, maandag 30 augustus is
het precies 14 jaar geleden dat we Zenna, toen nog Zena ophaalden van het
vliegveld in Antwerpen. Ons kleine knappe meiske op lange stelten, van ongeveer 4 maanden oud, kwam helemaal
vanuit de omgeving van Malaga naar hier.
Al bij het zien van de eerste foto
op de website van ACE SHIN wisten we, die hoort bij ons! Ze stal meteen
onze harten en dat gevoel is door de jaren heen alleen maar sterker geworden.
We gokten samen met de dierenarts dat ze een kruising Podenco moest zijn. Met
een kort, gecoupeerd staartje.
Een kleine doerak kon het zijn, maar
zo ontzettend grappig, levendig, speels, gevoelig, sociaal, lawaaiig,
onwijs lief, heel slim, bijzonder communicatief en een heerlijke knuffel. Met
een heerlijk Spaans temperament en deelde graag de lakens uit, zelfs toen al,
bij onze oudere boxer Noë.
Waar ze vroeger nog wel eens de kans
greep, de hort op ging en je haar soms de hele wandeling niet zag omdat ze
zigzaggend met veel plezier door de bosjes sjeesde, kon ze later
genieten van haar vrijheid en liep ze eigenlijk altijd en overal los.
Toen ze 7 was verhuisden we naar een
plekje midden in de natuur en kwam Griek Emrys van 7 maanden oud bij ons
wonen. Wat een geweldig paradijs was het daar, iedere dag heerlijk
het bos in en altijd samen op zoek naar mooie nieuwe wandelgebieden en
zwemwatertjes. Een echt waterratje was het en kon goed zwemmen. Overal
gingen ze mee naar toe, op bezoek bij alle 'opa's en oma's', vrienden,
familie. Lekker touren met de auto, wandelen en onderweg samen wat eten
en later regelmatig met de camper op reis. Zielsgelukkig was ze, samen
met haar grote vriend Emrys, waar ze heerlijk over heeft kunnen
moederen.
Langzaam begonnen op een gegeven
moment de ouderdomskwaaltjes. Artrose in haar voorpootje, een hernia in
de onderrug, ze kreeg staar en werd wat doof... Gelukkig hebben we de
allerbeste en -liefste dierenarts die er maar is en deed ze het heel lang heel
goed op haar medicatie.
Alsnog genoot ze onwijs van onze
uitjes en het altijd samenzijn, er zat zoveel levenskracht en -wil in! We
kregen een oude fietskar die we altijd overal mee naar toe namen. Eentje waar
ze zelf in en uit kon stappen. Kon goed zelf aangeven wanneer het liggen en
uitrusten nodig was, maar ook wanneer ze zelf weer wou lopen. Zo mooi om
te zien! Zwemmen bleef ze heerlijk vinden, we moesten haar alleen wat
vaker uit het riet plukken wanneer ze zich weer eens vastgelopen had, of
weer op de kant heisen als ze de stijlste kant koos om weer uit het water te
komen.
Bij een van onze laatste
uitjes, toen we na het wandelen op een terrasje zaten, moest ze
overgeven en viel ze even weg. Heel naar en eng. Dat bleek helaas
het begin van steeds iets meer inleveren en achteruitgaan... Eten werd minder,
at eigenlijk alleen nog maar lekkertjes. Gaf steeds vaker over, werd
magerder, maar bleef stug iedere dag haar vaste rondjes doen hier op het
terrein, mee mama ophalen van het werk en zelfs nog wandelen. Tot
het echt niet meer ging en ze doodziek en heel zwak werd over een week
tijd.
Met verschrikkelijk veel pijn in ons
hart hebben we daarom moeten besluiten haar over te laten gaan, maandag 23
augustus. Fijn thuis, buiten, rustig en genietend van de laatste
zonnestralen. Een stukje van onze harten nam ze met haar mee, wat een
leegte laat ze achter. Onze lieve Zennie, Zentje Pentje,
Granny Pennie, mijn poppie, ons liefste schattie, ons allesje. Ons práchtige
meisje met haar witgeworden lange snuit en wenkbrauwtjes. Haar schattige
hupsende, stramme loopje en daarbij op en neer flappende oortjes. Haar luide
blaf, die door de jaren heen steeds zachter en schor werd en vaak over
sloeg.
Ze was zó aandoenlijk, stal
menig hart onderweg.
Nooit meer haar lange nageltjes
horen tikken op de vloer, geen zwaan kleef aan meer achter mij aan,
waar ik ook ging en hoe moeilijk ze uiteindelijk ook liep. Je haar kon roepen
van ver, maar ze dan compleet de verkeerde kant opkeek omdat ze je door haar
doofheid niet direct kon lokaliseren. Knisperende zakjes met lekkers hoorde ze dan
wel weer direct. Wist ook precies waar alles stond en hoe ze zichzelf kon
trakteren.
Of haar bokkensprongetjes en blije
holletjes, veel te snel voor haar oude pootjes, wanneer je thuis kwam.
Zingen en joelen alsof je maanden achtereen weg was geweest.
Het doet zo ongelooflijk veel pijn
haar te moeten missen. Zo onwerkelijk dat ze er niet meer is. Ziek waren en
zijn we er van. Tegelijkertijd zijn we ontzettend dankbaar dat we zo lang samen
met en van elkaar hebben mogen genieten.
Nu, precies 14 jaar later
mogen we haar opnieuw ophalen, maar dan bij dierencrematorium Xuux in
Hengelo. Wat fijn dat er een plek bestaat als dit. Waar we alle tijd
kregen om goed en respectvol afscheid te nemen, nadat we haar eerst na haar
heengaan nog een paar dagen bij ons thuis gehouden hebben.
Ze krijgt thuis een mooi plekje, op
haar eigen fluweelrode zetel, haar vaste plekje wat we steevast Zenna's
stoel noemden en ook zullen blijven doen. Vergeten zullen we haar uiteraard
nooit, ons kleine gezinnetje is niet meer compleet.
Dag lieve Zenna, we houden zo
onbeschrijfelijk veel van jou 💖
Met vriendelijke groeten,
Arjan, Yvonne en Emrys
