Onze reis naar de adoptie van Zeb.

Na een paar dagen vrijwilligerswerk in Spanje kwam mijn nicht vol verhalen terug. De filmpjes en foto’s vlogen ons om de oren…. En daar was hij dan; hij sprong eruit: Zeb. Met zijn stoornis in zijn pootjes en hyperactiviteit is hij een echte lachfilm om naar te kijken. Je zou zo’n beessie toch in huis nemen? Dit kan je toch niet weigeren? Deze moet je toch hebben?

Ok, ik werk 3 volle dagen, heb 2 pubers, te veel te doen en te weinig tijd. “Dit gaat m voor mij echt niet worden!” Ik hoor het mijzelf nog zeggen. Van alle kanten word er plots oppas aangeboden. Die 2 puberende krengen thuis raak je aan de straatstenen niet kwijt, maar Zeb mag overal komen. Na veel gesprekken en planning gaat deze, toch al niet standvastige moeder, overstag en met een paar klikken is er een aanvraagformulier de deur uit. Daar gaan wij dan….

Veel heen en weer mailen, megalieve mensen met messcherpe vragen en haviksogen en uiteindelijk dan toch akkoord. Het was alsof ik de lotto had gewonnen! Nu nog wachten op het transport. Helaas kon hij niet met het volgende transport mee en als een klein kind heb ik stampvoetend een mail gestuurd met “belachelijk” en “prop hem gewoon ergens bij”….. schaamteloos van mijn zijde, maar zo graag wilden wij hem in onze armen sluiten. En dan krijg je de mail: daar gaat Zeb… op 7 mei 2024 zal hij vanuit Spanje vetrekken. 

Dan is het 8 mei 2024 en mijn telefoon zit aan mijn handen geplakt. Allen zijn wij afwachtend wanneer wij DE app krijgen dat de reis vanuit België is gestart. Ik sta met mijn boodschappen in de winkel, koptelefoon in mijn oren; als er een melding binnenkomt: “ze zijn vertrokken vanuit België!” Volgens mij staan mijn boodschappen er nu nog, want ik ben direct in de auto gesprongen om richting de locatie in Barneveld te rijden. Thuis aangekomen moest ik eerst nog een slapende puber uit bed trekken. Deze stapt met een verward hoofd, broodje in de hand en zonder make-up in de auto. Zeb heeft al een code gekraakt, want zonder make-up de deur uit is eigenlijk not done! Chapeau Zeb!

Het vrachtwagentje met alle kanjers is nog niet het pand in gereden of ik draai mijn auto op de parkeerplaats en besef dat wij misschien nog wel een uurtje moeten wachten. Als er wordt gevraagd voor wie ik kom, weet ik het eigenlijk niet meer. De zenuwen hebben al mijn hersencellen uitgeschakeld en mijn dochter treed op als mijn persoonlijk begeleidster en doet het woord. Minuten later mogen wij naar binnen. Wat? Nu al? Geen verdere geestelijke voorbereiding? Ok, ik kan dit…. Daar gaan wij….

En daar staat hij dan. Ons kleine hoopje hond. Wat istie leuk. Ik slik een brok in mijn keel weg en mijn dochter kijkt mij aan alsof ik een of andere gek ben omdat ik op janken sta. Ik krijg een lik over mijn valse wimper en dan besef je het; wij horen bij elkaar! Knuffelend en trillend nemen wij hem mee; het nieuwe begin. Zijn verlegenheid hebben welgeteld 3 minuten geduurd en toen trok hij zijn eigen plan in de auto. Wat achterbak? Op schoot bij dochterlief, dat is hoe hij het wilde. 

  

Thuis aangekomen hebben wij hem volledig zijn gang laten gaan. Snuffelen, kijken, schrikken, plassen, poepen en weer plassen en poepen. De katten zijn nog steeds mega interessant en die ouwe lobbes Moyo, die krijgt af en toe een snauw want hij heeft geen ontzag voor een oudere. Doet mij denken aan mijn puberende dochters dus ik neem mij voor dat dit een fase is. Wij dopen Zeb om tot Koda. Als echte Disney-fanaten kon dit niet anders en kijkend naar de film en het loopje van Koda de beer beseften wij ons dat dit zijn naam moest worden. Alle andere namen “dat is ie gewoon niet”.

En hij laat mij ook weten dat ik een puber in huis heb gehaald. Bij het testen bij de dierenarts blijkt hij niet doof te zijn; hij is gewoon een puberende Spanjaard die het verdomd om Nederlands te leren. De taal van een zakje die opengaat kent hij wel, want dan staat hij direct achter ons. Het besef dat er in de boodschappentassen vast wel ergens iets voor hem en zijn broer Moyo zit heeft hij ook, want hij haalt wel even alles uit de tas. Als je het dan ook nog in de kast legt, dan heb ik er tenminste iets aan! Zijn identiteitscrisis speelt hem zo nu en dan parten, want tijdens het zwemmen denkt hij dat je naast het uitademen in het water ook als een vis weer kan inademen; dat gaat dus niet zo goed.

En dan haal je hem op van zijn eerste dag bij de oppas en dan legt hij zijn pootjes op je schouders en zijn hoofd in je nek….. onvoorwaardelijke liefde! De vragen die ik mijzelf stel of hij het fijn heeft bij ons, of hij happy is, of wij het goed doen….. alles vervaagd als hij vol enthousiasme naar mij toekomt en met mij mee naar huis wil gaan. 

Er is nog werk aan de winkel… hij heeft baknijd en verdedigingsdrang en ook ik ben nu een onderdeel van zijn “eigendom”. Raak mij in geen geval aan anders trekt hij wel even zijn lip op om te laten zien wie de man is in huis. Leren om goed aan de riem te lopen en de Spaanse taal in te ruilen voor het Nederlands heeft ook tijd nodig. Ik probeer soms wat Spaans tegen hem te praten, maar ik heb dit in Google translate gezet en wat ik allemaal roep op het grasveld is eigenlijk niet voor kinderoren bestemd, dus ik begrijp heel goed dat hij ver van mij wegloopt. Ik laat het Spaans van mijn zijde dus maar voor wat het is en hij moet zich echt aan ons gaan aanpassen. Ook moet hij de katten met rust gaan laten, want er komt een dag dat hij de Sjaak is. Ik zie mijn 2 katten Macho en Stitch nu al vaak in crisisoverleg en er komt een dag dat zij hun wraakactie ook echt gaan uitvoeren.

Nu zijn wij 3 weken verder en het is net alsof het nooit anders is geweest. De katten en Moyo denken er misschien anders over, maar ook zij moeten hier nog in groeien. Voor mij/ons is Koda al helemaal onderdeel van ons gezin. Het is ook gewoon fijn dat, met 2 puberende kinderen, er eindelijk WEL iemand blij is als je thuis komt. Koda is op onze pad gekomen en het heeft zo moeten zijn. Koda is ons lot en wij gaan er alles aan doen om het te laten slagen. Ik zal hem gerust wel eens een knuffel naar zijn hoofd gooien of in mijn “Spaans” toespreken, maar hij is er en ik bedank iedereen van Ace Shin voor al het harde werk en bovenal alle liefde die zij geven. Jullie maken de wereld een betere plek!

Dus namens ons allemaal: dank jullie wel voor alles; jullie worden zeer gewaardeerd!!!! ❤️

Dikke knuffel van Claudia, Priscilla, Daelynn, Youri, Moyo, Koda, Stitch, Macho en een aantal vissen zonder naam.