28/02/2022
Berichtje van een bedroefde adoptante:
"Onze kleine meid. Onze zwarte parel. Je kwam toe op 12 december 2019 als
timide meisje. Je groeide uit tot madam van de roedel en een echte
allemansvriend.
Maar het lot besliste. 2 jaar, 2 maanden en
4 dagen. Dat was de tijd die we samen hadden op deze wereld. Jouw strijd, zo
oneerlijk. We hadden je zo graag veel langer bij ons gehad.
We gingen op 1 februari naar de dierenarts
omdat je mankte op je voorpootje. Enkel dagen rust en pijnstiller. Het werd
niet beter. De pijn breidde ondertussen uit naar je volledige linkerkant. Terug
naar de dierenarts om bloed te prikken, urine te onderzoeken en radio's te
nemen.
Het bloed- en urineonderzoek kwam terug met
normale waarden. Op de radio's was te zien dat je lymfeklieren vergroot waren.
Voorlopige diagnose was lymphoma en doorgestuurd naar een specialist.
Op 8 februari bij de specialist. Opnieuw
bloed prikken en puncties.
Het resultaat van de puncties: geen
kankercellen. Oef! Resultaat van het bloed: Leishmania. Geen goed nieuws maar
behandelbaar. Direct de nodige medicatie gestart. We waren hoopvol. Het ging
zwaar zijn maar je had een kans. Na vijf dagen ging je echter heel snel
achteruit. Vochtophoping en koorts. Op 14 februari nog een bezoek bij de
specialist. Hij wou je zien en nog een urinetest doen. De nierfunctie ging heel
snel achteruit. De dag nadien kon je geen voedsel meer binnen houden, ook niet
de speciale voeding die we mee kregen. Je vecht- en levenslust waren je aan ’t
verlaten.
16 februari . De zwaarste, moeilijkste dag
van ons leven. Het besef dat het tijd was om je te laten gaan.
Het schrijven van dit bericht valt me
zwaar. Ik zit hier met tranen in de ogen, misselijk van verdriet. Als je een
hond adopteert, weet je dat de dag ooit komt dat het tijd is om afscheid te
nemen. Dit bericht had ik veel liever vele jaren later geschreven.
Ze was zo geliefd en nu wordt ze zo gemist.
Ze leeft verder in onze harten. Voor
altijd.
Rust zacht, kleine meid."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten