Deze week verloren we
twee levens… Eerst moesten we afscheid nemen van Zoya, ons Podencootje met nierfalen, en deze ochtend troffen we
Martinus dood aan in zijn mandje… We hadden het zo graag anders gezien voor
hen, maar het heeft niet mogen zijn…
Zoya ging de laatste dagen enorm achteruit, haar niertjes waren het aan het begeven, de behandelingen sloegen niet meer aan. Al sinds we haar gered hebben uit het dodingstation zagen we dat er iets aan de hand was, en al snel werd duidelijk dat haar nieren niet werkten naar behoren. Al die maanden was ze een vaste waarde aan onze kliniek, een grote deugniet die elke dag wel iets nieuw wist te verzinnen om ons bezig te houden.
En dan Martinus… De Stafford die we gered hebben van een dakterras. Hij kwam binnen in erbarmelijke toestand, graatmager, meer dood dan levend. Het heeft maanden geduurd voordat hij er weer bovenop was… Hij had hieraan een dusdanig rugzakje overgehouden, dat alleen onze mensen – de mensen die hij kende - alles met hem konden doen. Maar hij was dol op zijn balletje(s) en zijn eten…
Het is niet te geloven… Zo intens verdrietig, zo frustrerend dat we hen nooit gelukkig hebben kunnen zien in een thuis, omringd met liefde, bij een liefhebbend baasje dat hen verwent.
Ik wil graag iedereen bedanken die van hen hield, iedereen, want het zijn niet alleen onze mensen in de refugio die hen in hun hart droegen, maar ieder van ons die vecht voor deze lieve honden die ooit werden weggegooid. Afscheid van hen moeten nemen in onze refugio is het ergste wat wij moeten meemaken, net omdat we elke dag zo hard ons best doen om een waardig baasje voor hen te vinden…
Rust in vrede lieve Martinus, lieve Zoya... We zullen jullie koesteren in ons hart, voor altijd! ❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten