Daar ging ze dan, mijn opvangertje Mona, naar haar nieuwe thuis.

Ze slenterde gewoon op straat, geen baasje die om haar gaf of naar haar op zoek was. De mensen die haar vonden brachten haar binnen op een zondagmiddag. Graatmager was ze. Daarom nam ik haar mee naar huis, waar ze onmiddellijk opgenomen werd in mijn roedel.

Nu is de tijd van het afscheid aangebroken en het is moeilijk...Het went nooit, zelfs niet na 25 jaar. Het ga je goed, Mona, mijn apensmoeleke!