In Memoriam: Figaro

“Op 15 augustus 2012 kwam jij in mijn leven. Je had 2 jaar in het asiel in Algaciras doorgebracht en je woonde net een maandje in opvang in Blankenberge.

De eerste weken waren nog afwachtend; leren omgaan met je nieuwe baasje en de poezen.

Maar al snel vormden we één team. We waren twee handen op één buik en leken in vele opzichten op mekaar. Ik was niet de meest sociale persoon en jij zocht ook niet het gezelschap van andere honden. Ik hield niet van regen en jij vertikte het om in de regen te gaan wandelen (tja, als je gewoon bent aan de Spaanse zon). We hielden alle twee van wandelen, maar lagen toch ook zeer graag samen languit op de bank.

In de voorbij twaalf jaar zijn we zelden een dag niet samen geweest en toen ik in mei 2013 vijf dagen in de US was geweest, stond je die eerste avond dat ik terug was, naast mijn bed vragend om bij me te mogen slapen. Ik zei “ja” en sindsdien sliepen we ook elke nacht samen in hetzelfde bed.

We hielden allebei van reizen en nieuwe dingen ontdekken en dus hebben we talrijke reizen doorheen Europa gemaakt. Je hebt op de top van de Tourmalet gestaan, hebt rond het Gardameer gewandeld, hebt gehiked in de Schotse Highlands, van het zonnetje genoten in de Provence, enz. enz.

Je was ook le petit gourmand. Eten was je lust en leven en dat was ook wat aan je figuur te zien. Ja, we leken nu eenmaal in alles op elkaar. 

De laatste jaren ging het wat minder. De dagelijkse wandelingen werden minder lang, alles ging stroever. Het gehoor en het zicht gingen achteruit, maar je bleef je best doen. Samen zochten we naar oplossingen.

Op zondag 9 juni, werd je 15 jaar. Maar het ging niet meer. Je lichaam was op. Dus op maandag, heb ik met heel veel pijn in het hart besloten om je te laten gaan.

 

Mijn lieve, zoete Figaro, je was 12 jaar lang mijn soulmate, mijn trouwe reisgezel en mijn comfortdekentje. Slaap zacht mijn lieve schat. Ik zal je vreselijk missen.”