De
dodenstations zijn hier Heer en Meester, en worden ruim betaald door Vadertje
Staat en degenen die de macht hebben in de gemeentehuizen. Wij als rescue
worden totaal niet gewaardeerd en moeten daarom al bijna 24 jaar dag en nacht
vechten voor deze ter dood veroordeelden. Want dat zijn ze, als er geen
oplossing komt, volgt onverbiddelijk euthanasie, ook al blijven ze beweren dat
ze niet inslapen. Ze kunnen ook niet anders want je kan geen duizenden honden
bij mekaar laten zitten, dan maken ze mekaar af. Als ze nauwelijks en slecht
eten krijgen, er amper aandacht aan hen wordt besteed en ze maar op mekaar
gepropt worden, groot en klein, wat denk je dat er gebeurt? Elke morgen treffen
ze er wel enkele gewonden of doden aan. Dat is nu eenmaal de realiteit in elk
dodenstation.
Maar wij krijgen geen korreltje hulp, centje per centje trachten wij op alle mogelijke manieren dit allemaal rond te breien terwijl aan de dodenstations massaal geld wordt uitgereikt om de honden en katten van de straat te plukken. Want de toeristen mogen zeker niet geconfronteerd worden met de verwaarlozing van de dieren hier, dat is hen Heilig. En als er dan een vrijwilliger op eigen initiatief een hond wil redden van de ellende in het dodingstation, dat, dat mag niet.
Onderstaande beelden, verspreid in de nasleep van een grote hetze die zich afgelopen week heeft afgespeeld hier in Mรกlaga, illustreren wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt, wat niet gezien mag worden. Het is werkelijk te triest voor woorden, geen mens die daar opkomt voor zij zonder stem. Wij willen zo graag iedereen helpen, maar het is en blijft keihard werken, opboksen tegen de tegenstanders van de rechten voor de dieren. Dodenstations in deze tijd, het is onwezenlijk zou je denken, maar helaas de pure realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten