Tot mijn grote spijt hebben Yuco inderdaad moeten laten inslapen en het gemis doet nog altijd veel pijn.
Kan me nog heel goed de
nacht herinneren toen we hem in Schiphol moesten afhalen. Ben toen dadelijk
naar hem toegegaan en hem de vraag gesteld of wij dikke vrienden zouden worden
waarbij ik hem zachtjes over zijn hoofd streelde. En van het eerste moment was
er die klik en die is altijd gebleven: hij was zo aanhankelijk aan mij, mooi om
te zien.
Maar ook met mijn
jongste dochter en haar man en zeker met de kleinzoon was er een zeer goede
verstandhouding.
Zijn enig groot nadeel was echter wel dat hij allergisch was aan andere honden en katten, daarom was het ook zo moeilijk met hem te gaan wandelen tenzij we ergens helemaal alleen waren.
Naar mensen toe was hij
de rust en de vriendelijkheid zelve.
Als ik 's avonds de tv uitschakelde en het licht in de living doofde, dan stond hij al recht wetende dat "zijn baas" ging slapen en dat hij dan eerst nog eens buiten mocht.
Idem dito voor de
ochtend waar hij me al aan de deur opwachtte om buiten zijn behoefte te gaan
doen.
Die twee zaken mis wel
het hardst net als de blik in zijn ogen wanneer we aan het eten waren en hij
hoopte ook iets te krijgen wat dan ook meestal gebeurde want zo een blik kan je
nu eenmaal niet negeren.
En van een stukje
watermeloen kon hij ontzettend genieten.
Het zal allemaal
stilletjes aan moeten slijten maar ik troost me met de gedachte dat hij hier
toch nog mooie rustige jaren heeft mogen beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten