In memoriam Lieve Poleo ❤️

Negen jaar geleden kwam je aan op vliegveld Eindhoven vanuit het asiel van ACE waar je gedumpt was door je vorige baasjes.
Mijn ouders vielen als een blok voor jou bij het zien van een foto van jou in het asiel die ik hen doorstuurde met de woorden, “echt iets voor jullie!” want mijn ouders hadden altijd een zwak voor “schnautzer- achtige “ types. Geen moment was er twijfel, reserveer hem maar voor ons! Laat hem komen zei ons mam meteen , we willen hem redden.
Maar achteraf hebben zij Poleo niet alleen gered maar Poleo ook hun.
30 juni 2013 kwam Poleo namelijk aan en het geluk kon niet op. Ondanks Poleo een behoorlijk uitgebreide gebruiksaanwijzing had, die ook nog eens in het Spaans was en dus best lastig te ontcijferen was, hielden mijn ouders direct onvoorwaardelijk en intens veel van hem. Hij paste precies bij mijn ouders en mijn ouders bij hem want Poleo had best een aparte manier van liefde uiten en menig adoptant zou dat hebben afgeschrikt en hem alsnog geen forever home hebben willen geven. Maar bij ons gezin is het: een hond is niet voor even maar voor het leven! Er zijn toch aardig wat pleisters doorheen gegaan wanneer Poleo toch weer eens op zijn eigen merkwaardige manier zijn affectie liet blijken tijdens het knuffelen of in fietsmandje zetten, om ineens toch hard zijn tandjes in je vingers of hand te zetten. 😆
Mijn ouders werden er niet warm of koud van en standaard was het antwoord, nee Poleo! Niet hondje bijt!! Pleister maar weer geplakt en de liefde werd er niet minder door. Als er mensen kwamen dan werden die blij verwelkomd maar als ze eenmaal zaten dan mochten ze eigenlijk niet meer opstaan of naar toilet gaan want dan hing poleo standaard in de kuiten. Ach, zeiden mijn ouders dan, hij bedoeld het niet verkeerd, hij wil gewoon niet dat je weg gaat.
Maar menig man die op visite kwamen zaten toch aardig gespannen met arendsogen poleo in de gaten te houden en Poleo hun.
Het werd hem allemaal vergeven en begrepen dat zijn rugzakje uit het verleden nu eenmaal bij hem hoorde.
Dat hij echt bij de familie hoorde werd steeds duidelijker aangezien mijn vader door Alzheimer steeds meer achteruit ging en poleo steeds meer de steun en toeverlaat van mijn moeder werd. Je was haar schaduw en je snapte steeds meer wat “ nee niet hondje bijt” betekende want dat gebeurde steeds minder. Hoe vaak mijn moeder wel niet gezegd heeft “ als ik Poleo toch niet had”
Het contact of gesprekken met mijn vader werden namelijk steeds minder aangezien mijn vader steeds meer afgesloten in zijn eigen wereld leeft maar dan was Poleo er altijd. Hij luisterde naar haar verhalen en mijn moeder praatte heel de dag met en tegen hem. Poleo op schoot, Poleo mee naar Bed, Poleo mee op visite, het moest heel gek lopen dat Poleo niet mee kon want alleen thuis laten vond mijn moeder verschrikkelijk. Hij was familie, hij was geen hondje meer maar een echte Rulkens geworden die door iedereen op handen werd gedragen. Als ik kwam, dan had ie wel weer zijn eigen merkwaardige manier van zijn liefde voor mijn moeder te uiten want dan was Poleo de grote afvallige 😆. Dan zag hij mijn moeder niet meer staan, had ie weer schijt aan de afspraak dat het geen “ hondje bijt’ meer was maar dan was Poleo een grote verrader want dan was hij mijn schaduw, sliep bij mij in bed, stond pas op als ik opstond. Bij mij geen hondje bijt maar bij mijn moeder weer wel als zij hem even aanhaalde.
We zeiden altijd” hij weet dat ik hem voorgesteld heb en hij weet dat hij daardoor zijn thuis heeft gevonden “
Poleo werd vorig jaar aan zijn kniebanden geopereerd en mijn moeder kocht een buggy voor hem.. Heel wat kilometers hebben ze samen afgelegd, ons mam achter de Buggy en Poleo erin. Hij vond het heerlijk en nadat zijn operatie allang geslaagd en genezen was en Poleo eigenlijk weer kon lopen als een kieviet, ging hij toch nog met de Buggy, want “ hij vind dat zo fijn’ zei ons mam dan. Dus heen naar het hondenveld in de Buggy en terug moest ie er dan maar langs lopen om toch zijn beweging te houden. Poleo had iedereen en alles om zijn pootjes gedraaid en het hele huishouden draaide eigenlijk om hem.
Als de thuiszorg kwam dan stond Poleo als een waakhond te kijken of ze zijn baasje wel goed verzorgden en bij vertrek van de thuiszorg moest hij toch even op het kleine kamertje zodat de verpleging heelhuids zonder tandjes in de kuiten naar huis konden. Het was allemaal normaal.
Een paar maandjes geleden werd je heel ziek. Je kon en wilde niet eten, viel heel veel af en continu aan de diarree. Ondanks alles ingezet is, alle onderzoeken bloedtesten, echos etc werd er niets gevonden maar knapte je toch ondanks er geen diagnose was later onverklaarbaar wel weer op door antibiotica, speciaal voer etc.
We waren zo dankbaar, zo blij want we kunnen en willen je niet missen. Mijn moeder kan niet zonder jou. Jij houdt haar op de been in deze zware tijd waarin we ons pap langzaam meer en meer verliezen. Poleo was de Rots in huis, hij zorgde voor leven in de brouwerij, voor structuur, voor gezelschap in een wereld waarin mijn moeder zichzelf eenzaam voelt zonder Poleo in huis ondanks mijn vader nog thuis woont. Wat moet ik toch zonder Poleo, ik heb het haar duizend keer horen zeggen en ik heb het ook duizend keer zelf gedacht. Wat dan? Wat als we onze Poleo verliezen. Hoe moet het dan met ons mam?
En nu moeten we zonder jou Poleo… je bent er ineens veel te snel en onverwacht tussenuit gepiept.
Een paar dagen geleden werd je weer ziek, hetzelfde als de laatste keer. Maar nu ging je nog harder achteruit en voor we het wisten moest je opgenomen worden. Gisteren nog heel de dag telefonisch contact gehad met de dierenarts en alle testen, onderzoeken die er maar zijn laten doen, moet spoed naar het lab waar het vermoeden groeide dag je een alvleesklierontsteking had, vandaag zouden alle definitieve uitslagen komen maar vannacht ben je stilletjes vertrokken in de opname kliniek. Het mocht niet meer baten, we zijn je kwijt en onze wereld staat stil want wat moeten we in ons gezin zonder jou!!! Wat moet mijn moeder nu zonder jou?
We zijn kapot van verdriet maar hadden jou nooit willen missen. Jij was er altijd voor ons in een hele moeilijke tijd, je was de rots in de branding voor mijn moeder, haar steun en toeverlaat, haar allesje… lieve Poleo, kleine grote vriend, mijn landverradertje. Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Ook niet voor mij om thuis te komen bij mijn ouders als ik naar Nederland ga. Ik kan je geen afscheidsknuffel geven. Maar je zit in mijn hart voor altijd. Bedankt voor alles, bedankt om mijn familie bij elkaar te houden. Je hebt ons gered en nu mag je rusten. Ik en wij allemaal houden  van jou ❤️

Vivian.