Berichtje van bedroefde adoptante: "En toen was het stil...Mijn lieve Juani, mijn snoetepetoet, mijn zoetje, mijn snoepkontje, mijn smulpaapje, mijn allerliefste meisje en grootste schat. Plots was het teveel voor je lijfje na 16 jaar en 3 maanden.
We hebben samen 9 geweldige, liefdevolle jaren beleefd. Prachtig hoe jij na een slecht leven in Spanje mij heel snel je vertrouwen schonk. Heel wat andere hondenbaasjes waren jaloers op de blikken die jij mij gaf.
Ik had je beloofd dat ik goed voor je ging zorgen en al de liefde zou geven. Het doel was om je meer gelukkige jaren te geven dan wat je voordien had gehad. En meisje, daar zijn we met ons tweetjes dik in geslaagd.
Wat jij mij hebt geschonken is van onbetaalbare waarde. Wat een mooie ziel ben je toch. Met je eigenzinnig karaktertje maakte je me dikwijls aan het lachen, je was de meester om me te foppen en daar dan ook triomfantelijk van te genieten. Heerlijk was dat! Ondanks de leishmania parasiet in je lichaam heb je heel wat overwonnen, je was een sterke meid met heel veel levenskracht en levensvreugde.
We hebben samen heel wat paden bewandeld en ontdekt en hielden allebei van de rust en de natuur. Niet teveel gedoe rond ons. Ik mis nu je getrippel in huis, je natte snoet, je bijtkusjes, je hoofdje tegen mij in de zetel, je bezoekjes in de badkamer, het samen in de tuin werken, allΓ© ik werken en jij er gezellig bij liggen.
Goh meisje, ik weet dat je hier bij mij bent, maar het verdriet is nog zo fel dat je me toch nog de weg zal moeten wijzen, zoals je altijd deed op onze wandelingen, zodat ik je ook terug kan voelen. Ik weet dat het ons samen gaat lukken en tot dan zal ik elke dag een foto van je posten. Ik zie je graag mijn lieve snottepetot! ❤ ❤"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten