Op 24-10 hebben we Cooper in laten slapen.
Cooper kwam in september 2011 bij ons, kort nadat hij
door FabiΓ«nne uit het dodingstation werd gered. Met zijn 12 kilo was hij
broodmager, maar ook erg opstandig. Het heeft even geduurd voordat we begrepen
dat Cooper allergisch was voor allerlei dingen zoals grassen, katten, vlooien,
zuivelproducten en noem maar op. Hij heeft lange tijd elke dag prednoral
gekregen. Hier knapte hij enorm van op en hij werd een mooie bull. Toen Apoquel
op de markt kwam, zijn we snel overgestapt en Cooper ging er nog beter uit
zien. Hij was niet alleen mooi, maar ook grappig en zeer fotogeniek. Wat een
liefde hebben we van hem gekregen! Hij was een allermansvriend van zowel mensen
als andere honden. De cavia’s vond hij prachtig. Alleen katten in de tuin vond
hij niks. Wat prima was, want wij willen ze ook niet in de tuin π
Hij kreeg langzaam aan wat meer problemen. Met zijn rug,
een vorm van epilepsie, oogklachten en zijn gehoor verdween gelijdelijk. Elke
dag een pilletje, druppeltjes, oogjes spoelen en wanneer nodig een pijnstiller.
Hij liet zich goed behandelen. We hebben vaker gedacht: dit is het… vaak
gehuild omdat we dachten dat we nu Γ©cht afscheid moesten nemen, maar hij
krabbelde altijd weer op.
Tot hij een maand geleden een 2e keer vestibulair
syndroom kreeg. Hij wilde niet eten en moest gevoerd worden. Hij herstelde wat,
maar niet voldoende. Toen hij meer problemen kreeg met zijn zicht en ook nog last met ademhalen, was
het tijd om afscheid te nemen. Altijd veel te vroeg, maar met 13 jaar en 3
maanden was zijn lichaam op. Wat missen we hem ontzettend!
Als er een hondenhemel is, dan hopen we zo dat hij zijn
ACE maatjes Bruno en Ami (Frikandel/Francesco) en Bambi (Jan) heeft gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten