10 jaar geleden waren mijn man en ik in de refugio en daar zagen we Mafalda hobbelen. volgens zeggen was ze erg bang maar tot onze verbazing liep ze naar mijn man, die in een rolstoel zat, en legde haar poot op zijn knie, en ja dan ben je verkocht.
Haar rechter achterpoot was gebroken geweest en niet goed aangegroeid dus ze liep mank, we hoopten dat we haar in Nederland konden laten opereren om de poot te herstellen maar volgens de orthopedisch dierenarts konden we dat beter niet laten doen omdat de poot opnieuw "gebroken" moest worden en dat ze er altijd pijn aan zou hebben en ook de poot korter zou worden. Dus hebben we het maar niet laten doen.
Helaas doordat ze die poot bijna niet belaste heeft haar andere poot het moeten overnemen en dat begint zich nu te wreken. Ze wil vaak niet mee op een korte wandeling, toevallig gisteren wel samen met mijn Ukkie die het aan haar hart heeft dus echt een klein stukje samen gelopen. Toen ik zei, we gaan naar huis, wist ze niet hoe snel ze moest lopen om terug te gaan.
Ik zie wel hoelang ze nog goed op de gabapentine reageert maar laten lijden wil ik haar niet.
Ze heeft menig hond overleefd en hoop haar nog een tijd bij me te kunnen houden!
Ineke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten