Met pijn in ons hart hebben we gisteren onze Senna (Pelusa) 14 jaar,moeten laten inslapen. Het ging niet meer, na meerdere behandelingen om de nierfalen te doen minderen/ hanteren ging het dan toch ineens snel achteruit. Diarree, overgeven, niet meer eten, verminderde kracht. Tot op een punt dat ze zelfs haar drinkwater niet meer binnen kon houden. Wat een verdriet om deze lieverd, ze zit in ons hart! Ze heeft hier gelukkig 8 mooie jaren met ons gezin gehad. Ze was echt een schat, een trouwe vriend die (zoals jullie beschreven in haar intro van 2015) vanaf de grond opsprong om je te begroeten, die me overal volgde, bij ons op schoot lag, ging verzitten om beter geaaid te kunnen worden, die kon genieten van liggen in de zon en graag overal met auto mee naartoe ging. Helaas durfde ik haar op het laatst niet meer los te laten lopen in de buitengebieden, ze was doof geworden en kreeg minder zicht. Hierdoor konden we niet zoals eerder vanaf een afstand met elkaar communiceren. Maar ook dat vond ze prima, ze genoot alsnog en bepaalde ook geregeld de route van de wandeling want ze had een eigen wil. Op het moment dat ik dit schrijf ligt ze in haar mandje, er brand een kaarsje en ik knuffel haar nog zolang het kan. Later vandaag brengen we haar naar het crematorium. We zijn dankbaar dat ze deel uitmaakt van onze familie (ik zeg bewust familie want bij mijn gepensioneerde ouders was haar 2e thuis, ze waren dol op elkaar. En op die manier hoefde ze nooit alleen te zijn)
We zullen haar nooit vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten