Hoe verdrietig en verloren je ook bent, de wereld draait verder, het leven gaat onverbiddelijk door. Terwijl je stil probeert te trotseren dat wie je zo dierbaar was er niet meer is. Het is onwerkelijk, onvatbaar. De berichten en de steun zijn hartverwarmend, waarvoor dank aan iedereen. Maar de andere berichten, van hen die elk moment in een dodenstation binnen gebracht kunnen worden, blijven ook komen. En hoe gebroken je ook bent, hoe bang je ook bent, het blijft je raken.
Een weerloos zwart poesje dat geen kans heeft, drie moeder katjes met hun kroost, enkele verloren hondjes… Wat doe je dan? Het komt allemaal op je af, terwijl te eigenlijk niet meer weet waar je staat of wat je doet. Wij zijn en blijven hun reddende engel. Opgegeven en weggegooid, en degene die dit op zijn geweten heeft, is zijn daad al lang vergeten.
Ondertussen gaat het intense verdriet voor mijn Dirk verder, hij wordt zo gemist in alles, maar dan ook alles, wat ik doe. Zijn tandenborstel in de badkamer, zijn kleren aan de wasdraad, zijn lege plek aan tafel, zijn lach en zijn roep, overal waar je komt in huis… En de wereld om je heen gaat onverbiddelijk verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten