Hallo lieve dierenvrienden,
Heel Nederland in rep en roer nadat er afgelopen week een
hond uit de auto is gegooid, in de omgeving van de Veluwe..
Waarom verbaasd mij dit niet vroeg ik me af, nou ja, laat het
antwoord duidelijk zijn, ken immers zolangzamerhand het doen en laten van
hondeneigenaren o.a. in Spanje die van hun hond af willen…
Maar, anderzijds ben ik blij DAT het mij nog raakt, en ik
nog steeds een ietsje verbaasd ben, zou ik dat niet meer hebben, ja, dan pas zou
ik me zorgen maken over hoe ik in het leven sta…
Ben ik dan murw geslagen door al het leed op de wereld,
hetzij voor mens, hetzij voor dier, nee, gelukkig niet, maar het een en ander
heeft voor mij wel tot gevolg dat ik steeds meer voor mijn eigen kleine wereld
kies..
Heb in de jaren tachtig al een liedje geschreven over mijn
jeugd, genaamd, mijn eigen kleine wereld, de wereld van onbevangenheid, spelen
met de dieren en geen zorgen voor de dag van morgen ,maar ook over die wereld
die ervoor mij niet meer is, ik heb dit liedje geschreven naar aanleiding van de
geboorte van mijn neefje, ook met de tekst, geniet nog maar even van je eigen
kleine wereld, want voordat je het weet dan is het voorbij…
Daarom lieve dierenvrienden kan ik zo genieten van de kleine
wereld om mij heen, mijn drie te gekke cockers, mijn paarden, mijn tuin,
kortom, mijn alles.
Maar soms… vraag ik me af waar dit heen moet met de wereld,
vandaar ook dat mijn favoriet nummer is van
Michael Jackson: What have we done to the World, al een keer
opgevoerd met mijn spanieltjes op de Ace dag in Eck en Wiel..
En dat is lieve mensen, wat ik me nog steeds afvraag, in een
bredere zin van het woord, waar zijn we in vredesnaam mee bezig?????
Vandaar dat ik ook de tekst van Ace zo pakkend vind.., je
kunt niet alle honden van de wereld redden , maar je kunt wel de wereld redden
van 1 hond.. Ik ga natuurlijk niet achteroverleunen, maar als ik drie paar
trouwe oogjes zie, of ik krijg van deze of gene weer een lik over mijn wang, ja,
dan kan ik even weer vooruit…in mijn eigen kleine wereld….
Die bestaat in het voorhuis uit Jo, Jody en Marie Sol, en uit
het achterhuis de rest van mijn dieren..zo zeggen we dat op zien Grunnings
…
En, de onvoorwaardelijke trouw en dankbaarheid van al mijn
dieren, ja, daar kunnen wij mensen nog heel wat van leren.. Monty Roberts, een
trainer in het omgaan met zgn. moeilijke paarden heeft als motto: een slechte
ruiter hoort zijn paard
niet schreeuwen, een goede ruiter heeft geen enkel woord
nodig, hooguit een zacht gefluister……
Dit geld natuurlijk niet alleen voor paarden, maar om even
een voorbeeld te noemen….
Mijn honden fluisteren mij soms ook iets toe, en, om het even
luchtig te houden: OM KOEKJES!!!!!
Lieve groeten van mijn lieve dappere Jo, mijn spring in het
veld Jody, en mijn klein prinsesje, Marie-Sol..
Tieske Nieland.
Marie-Sol na een dagje zwemmen en ravotten met haar vriendjes, ja, het leven is hard op het Groningerland...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten