Mijn eigen kleine wereld

Hallo lieve dierenvrienden,

Heel Nederland in rep en roer nadat er afgelopen week een hond uit de auto is gegooid, in de omgeving van de Veluwe..

Waarom verbaasd mij dit niet vroeg ik me af, nou ja, laat het antwoord duidelijk zijn, ken immers zolangzamerhand het doen en laten van hondeneigenaren o.a. in Spanje die van hun hond af willen…

Maar, anderzijds ben ik  blij DAT het mij nog raakt, en ik nog steeds een ietsje verbaasd ben, zou ik dat niet meer hebben, ja, dan pas zou ik me zorgen maken over hoe ik in het leven sta…

Ben ik dan murw geslagen door al het leed op de wereld, hetzij voor mens, hetzij voor dier, nee, gelukkig niet, maar het een en ander heeft voor mij wel tot gevolg dat ik steeds meer voor mijn eigen kleine wereld kies..

Heb in de jaren tachtig al een liedje geschreven over mijn  jeugd, genaamd, mijn eigen kleine wereld,  de wereld van onbevangenheid, spelen met de dieren en geen zorgen voor de dag van morgen ,maar ook over die wereld die ervoor mij niet meer is, ik heb dit liedje geschreven naar aanleiding van de geboorte van mijn neefje, ook met de tekst, geniet nog maar even van je eigen kleine wereld, want voordat je het weet dan is het voorbij…

Daarom lieve dierenvrienden kan ik zo genieten van de kleine wereld om mij heen, mijn  drie te gekke cockers, mijn paarden, mijn tuin, kortom, mijn alles.

Maar soms… vraag ik me af waar dit heen moet met de wereld, vandaar ook dat mijn favoriet nummer is van

Michael Jackson: What have we done to the World, al een keer opgevoerd met mijn spanieltjes op de Ace dag in Eck en Wiel..

En dat is lieve mensen, wat ik me nog steeds afvraag, in een bredere zin van het woord, waar zijn we in vredesnaam mee bezig?????

Vandaar dat ik ook de tekst van Ace zo pakkend vind.., je kunt niet alle honden van de wereld redden , maar je kunt wel de wereld redden van 1 hond.. Ik ga natuurlijk niet achteroverleunen, maar als ik drie paar trouwe oogjes zie, of ik krijg van deze of gene weer een lik over mijn wang, ja, dan kan ik even weer vooruit…in mijn eigen kleine wereld….

Die bestaat in het voorhuis uit Jo, Jody en Marie Sol, en uit het achterhuis de rest van mijn  dieren..zo zeggen we dat op zien Grunnings …

En, de onvoorwaardelijke trouw en dankbaarheid van al mijn dieren, ja, daar kunnen wij mensen nog heel wat van leren.. Monty Roberts, een trainer in het omgaan met zgn. moeilijke paarden heeft als motto: een slechte ruiter hoort zijn paard  

niet schreeuwen, een goede ruiter heeft geen enkel woord nodig, hooguit een zacht gefluister……

Dit geld natuurlijk niet alleen voor paarden, maar om even een voorbeeld te noemen….

Mijn honden fluisteren mij soms ook iets toe, en, om het even luchtig te houden: OM KOEKJES!!!!!

Lieve groeten van mijn lieve dappere Jo, mijn spring in het veld  Jody, en mijn klein prinsesje, Marie-Sol..

Tieske Nieland.

Marie-Sol na een dagje zwemmen en ravotten met haar vriendjes, ja, het leven is hard op het Groningerland...