Suna is in september 2011 geadopteerd.
Na het heengaan van Abi in 2022 zijn Luni en Suna echt dikke vrienden geworden.
Ze hadden eerder ook al een goeie band maar die is in die periode daarna veel
inniger geworden.
Samen slapen op hetzelfde bedje, zij aan zij.
Een half jaar later slaat het
noodlot opnieuw toe en namen we afscheid van Luni.
Voor Suna geen makkelijke periode
maar na een tijdje kon ze haar draai weer vinden.
Als het tijd is om Romi van school te halen stond ze meteen klaar in de gang en
dan reed ze graag mee met de auto.
Suna ging ook graag mee op vakantie naar zee, naar de Ardennen, naar
Hechtel-Eksel en naar de Veluwe.
Haar laatste vakantie was op de Veluwe met de andere hondjes van de familie en
dat vond ze geweldig.
Als we de deur uitgingen wilde ze direct haar speelgoed worstje hebben.
Daar werd door haar wild mee geschud en werd grote afstanden gedragen tijdens
de wandeling.
Iedereen in de buurt kende Suna en haar worstje.
We hadden het dan ook meermaals verloren, gaan zoeken en vervangen.
Het idee speelde zelfs om er terug
een nieuw vriendinnetje bij te nemen.
Ze kreeg alle aandacht en daar kon
ze van genieten.
Ze bloeide zelfs meer open.
Adoptiehondjes hebben helaas niet allemaal een fijne start gehad in hun leven
en bij haar hadden we dit ook gemerkt.
Ze was doodsbang van een paraplu of een stok. Dan kroop ze ineen of zou ze
wegrennen.
Wandelen met een regenjasje aan was wel oké.
Suna was van karakter niet het
gemakkelijkste hondje.
Ze voelde zich wel direct thuis in onze roedel bestaande uit 2 iets oudere
teefjes.
Het was net of ze had haar hele leven al bij ons gewoond.
Ze vond het ook fantastisch om deel uit te maken van de roedel.
Ze voelde zich geborgen en geliefd door haar eigen soort.
Ze maakte deel uit van onze familie.
Niet een keer heeft ze iets stuk gemaakt, niet één keer heeft ze gehuild omdat
ze eenzaam was.
Vogels en katten werden wel uit de tuin gejaagd. En dit was haar taak nadat de
2 andere honden er niet meer waren.
In die periode zocht ze ook meer toenadering bij enkele andere hondjes uit de
buurt die ze dan graag begroette op haar dagelijkse wandelingen.
Zaterdag 13 mei hebben we van haar
afscheid genomen.
Het was de 3de keer op 17 maanden en het blijft zo moeilijk en
hartverscheurend.
Maar waarom een leven rekken dat op is? Waarom laten lijden? We hebben
jou met heel veel liefde omringd en je bent in de armen van Beau zachtjes in
slaap gevallen.
Nu ben je terug thuis en staat je
fotobox naast die van Abi en Luni.
Onze meisjes zijn thuis herenigd.
Ons hartje doet pijn.
Te quiero cariño.
Slaap zacht mijn engeltjes
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten