Eind vorig jaar besloot ik 2 ACE-hondjes te adopteren. Eerst
een oudere dame Madi (11 jaar) en een paar weken later de 6-jarige Ayla
(Damante). De één alles meegemaakt en als “klapstuk” aan haar lot overgelaten op
de achterplaats van het huis waar haar bazen zomaar met de Noorderzon
vertrokken. Vervolgens 3 jaar moeten wachten voordat ze het asielleven kon
achterlaten. De ander niks meegemaakt want bijna 6 jaar zag ze enkel het
kippenhok waar ze woonde, een bak vies water en droog brood. Wat moesten ze aan
veel dingen wennen in het begin: de geluiden, het nieuwe land, de nieuwe
omgeving. Maar wat waren ze ook blij met alles wat ze kregen: een thuis, liefde
en zorg. En ik kreeg twee lieve en ontzettend aanhankelijke honden, en hun
vertrouwen. Madi is nog steeds een beetje schuw naar vreemde mensen, maar dit
gaat telkens beter. Ook aan de zindelijkheid wordt nog gewerkt, maar wat doet ze
haar best om alles goed te doen en complimentjes te ontvangen van haar vrouwtje.
Ayla is de vrolijkheid zelve, een echte clown soms, maar kan ontzettend
schrikken van vreemde geluiden of onbekende dingen en bevriest dan letterlijk,
om het vervolgens eruit te bibberen. Geen spoor van agressie! Ze is open naar
mens en dier, en kan enorm rennen (sorry vogels). Ze geniet van de dagelijkse
boswandelingen en heeft een mooi laagje spieren gekweekt waardoor het “vel over
been” effect gelukkig weg is. Beiden zitten nu wekelijks op Sport & Spel bij
de hondenschool, en doen het hartstikke goed. Madi is misschien niet zo’n atleet
als Ayla, maar leert sneller en troeft in bepaalde onderdelen haar
overenthousiaste adoptiezus af. Ze luisterden naar enkele dagen verblijf al
voldoende om hier en daar los te kunnen lopen, maar leren nu ook vooral
vriendjes te worden met andere honden en mensen. Die eerste maanden waren erg
intensief, voor ons alle drie, maar wat ben ik gelukkig met deze twee
ACE-kanjers. Was het een rechte weg vooruit? Zeker niet! Maar weer een voorbeeld
dat honden ongeacht hun achtergrond en leeftijd een nieuwe start kunnen maken.
De dankbaarheid is elke dag van hun snuiten af te lezen (en van die van mij).
Zielig zijn ze niet meer. Dat waren ze in het verleden. Nu zijn ze gelukkig en
poetsen we dag voor dag de sporen van het verleden weg. ACE organisatie bedankt
voor het redden van deze honden, en de goede informatie en zorg. Ook de lokale
dierenarts was vol lof en onder de indruk over de goede zorg die ze hadden
gehad. De inentingen waren maximaal in orde en ze konden zien dat de uitvoering
van de sterilisatie van Ayla uiterst vakkundig was uitgevoerd. Om de “roots” van
de blonde chica’s recht te doen, gingen ze laatst allebei uit hun plaat op het
strand en in de duinen (samen met Labradoodle vriend Ted). Dit leverde weer
mooie foto’s voor mijn collectie op J Hopelijk hebben beiden nog een lang en
gezond leven voor de boeg, maar in ieder geval een Happy End!
Groeten,
Angelique van de Laak
Geen opmerkingen:
Een reactie posten