Hij werd aangekocht als een mooi, lief knuffelig bolletje wol,
maar begon te groeien, plaste al eens, wilde spelen, maakte tandjes en bewerkte daarmee de
mooie meubelen! De niet meer handgemaakte, maar tandgemaakte meubeltjes zorgden er o.a. voor dat de jonge pup voor
jaren naar een mini mini terrasje verhuisde!
Dit hele verhaal werd
gewoontjes verteld alsof het een gewoon levensverhaal was van haar hond! Je
begrijpt me toch, ging ze verder,
dat we er nu wel genoeg van hebben! Die
rothond, kijk hoe hij eruit ziet! Alsof de hond zijn eigen kappersbeurten had
moeten regelen!
Kijk hoe vuil en vies dit huis is. We moeten
hem niet meer, vies beest!
Aan haar hand stond Raspi, droevig kijkend
uit zijn lieve ogen. Hij keek haar ongeïnteresseerd aan.
Ik nam het beestje van haar over en
wilde eigenlijk iets kwijt, wou haar vertellen wat een vreselijk mens ik haar
vond en wat een hekel ik heb
aan hypocriete leeglopers als zij! Ik heb dit niet gedaan en mijn energie en
tijd in Raspi gestoken, dat in elk
geval een veel dankbaarder resultaat zal geven…
Hij is zo lief, maar zo bang om geslagen te
worden. Zijn oogjes kijken nog triest, maar daar zijn wij dan voor, om hier een
verschil te betekenen!
Morgen gezond weer op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten