Daar stond hij dan,… Oud, verwaarloosd, kon haast niet meer op zijn pootjes staan,… Zijn gezelschap waren zogezegd mensen die hem niet kenden, maar zijn baasje was overleden,… Zoals zo vaak hebben de erfgenamen wel gevochten voor de bankrekeningen, het huis en wat nog meer, maar de enige die hij lief had, die hebben ze bij ons gedumpt, letterlijk en figuurlijk,…
We brachten hem naar de dierenarts ter controle, met zijn pijnlijke ligplekken en dicht geklitte vacht, waar na nazicht zelfs maden uit kropen,… Zijn toestand was enorm zorgwekkend, erger dan aanvankelijk gedacht,… Hij kon niet op zijn pootjes staan, hij wilde wel maar het lukte niet meer,… De dierenarts heeft alles gedaan om toch maar wat beterschap in hem te krijgen en om toch maar te zorgen dat hij zich een beetje beter zou voelen,…
Wij hebben hem allemaal geknuffeld, iedereen knielde even bij hem neer,… Hij keek telkens zo lief met die mooie trouwe kop van hem, hij bleef ons dankbaar tot de laatste minuut,… Even heeft hij nog mensen om hem heen gehad die hem lief hadden,…
Deze morgen ging hij heen,…
We hebben de verwaarlozing van de laatste maanden? jaren? niet meer recht kunnen trekken,… Ondertussen was de schade al aangericht en hoe we ook hebben geprobeerd, we hebben deze strijd niet gewonnen,… De erfgenamen waren van hun enige last af, en ze gingen verder met de woorden: hij is heel lief,… Wat er nu door ons heen gaat kan je wel denken, maar niet neer schrijven, het zou te erg zijn,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten