Het succesverhaal van Scooby 10936

Scooby was zo’n hondje dat maar niet gezien werd in het asiel. Na 4 jaar mocht hij in opvang komen in België. Hier knapte hij al geweldig op, maar er was nog steeds geen interesse voor hem. Totdat een lieve adoptante in Nederland hem uitkoos om bij haar en haar hond Lotje te komen. Een lot uit de loterij voor Scooby. Een maand geleden werd hij geadopteerd en de adoptante stuurt ons nu dit geweldige verhaal met leuke foto’s:

Het gaat echt geweldig met hem, hij maakt hele grote stappen en ik blijf me erover verbazen hoe goed hij zich aanpast. Hij is in huis helemaal gewend nu, zoekt lekker zijn eigen plekjes om te liggen, komt zich melden als hij vindt dat het eten te lang op zich laat wachten en rent de gang in als er iemand aan de deur is. Hij blaft nu ook af en toe, niet hard en niet lang, maar ik was echt verrast toen hij na ruim 2 weken voor het eerst van zich liet horen.

Als ik boodschappen ga doen of naar de kapper ga doe ik allebei de honden met een koekje in de bench en zet zacht muziek aan, ze kunnen daar rustig uren in blijven liggen zonder een kik te geven, dus dat gaat ook goed.
Maar het meest bijzondere is dat Scooby helemaal niet bang meer is. Hij schrikt nog wel van onverwachte geluiden, maar raakt niet echt meer in paniek. Buiten loopt hij lekker te snuffelen of te rennen en hij gaat nu zelf op allerlei vreemde honden en mensen af om ze te begroeten. Dat had ik echt niet verwacht, zeker niet dat het zo snel zou gaan. Ik vermoed dat de aanwezigheid van Lotje hem erg geruststelt. Ik ben nu ook niet bang meer dat hij zal weglopen als hij een keer onverwacht loskomt, want hij is enorm op Lotje en mij gefocust en wil het liefst dicht in de buurt blijven.
Ik denk overigens niet dat ik hem ooit los ga laten in de polder, want hij is enorm gefixeerd op alles wat vliegt en rent en fladdert en hij zou het liefst een flinke hap nemen uit de kippen van de molenaar hier en dan heb ik echt een probleem. Maar hij lijkt zich aangelijnd ook prima te vermaken, zeker nu ik hem net als Lotje aan de flexlijn heb waardoor hij veel meer bewegingsvrijheid heeft. Hij trekt helemaal niet aan zijn lijn en laat zich heel goed en snel corrigeren. Ze kunnen ook samen lekker naast de scootmobiel draven, want die gaat ongeveer op fietssnelheid, dus beweging krijgen ze genoeg. Ook maak ik steeds extra lange wandelingen met ze, vorig weekend zijn ze naast mijn scootmobiel naar de stad gelopen en weer terug, dat kan vrijwel helemaal binnendoor via fietspaden en stille straatjes en dat ging ook prima. Volgende week wil ik ze voor het eerst een dagje naar de opvang in Warmond brengen om te kijken hoe dat gaat met de andere honden daar, maar ik denk dat dat geen problemen gaat opleveren.

Kortom: ik ben echt superblij met scooby, vooral nu het ‘echte’ hondje onder al die angst vandaan aan het komen is. Het is een vreselijk leuk en lief hondje en Lotje is weer helemaal de oude en supertevreden nu ze weer lekker in het kielzog van een echte kerel kan mee drentelen, dat is toch wat ze het liefste wil.