Met onze kleine Tyma gaat het goed, heel erg goed zelfs.
Tyma is heel erg ziek geweest toen we haar net 4 weken hadden. Ze kreeg een
darminfectie en hierdoor is haar immuunsysteem totaal stuk gegaan. Ze is 4 maanden
compleet verlamd geweest. Haar hartje was ook erg slecht. We zijn met haar naar de neuroloog
en de cardioloog geweest in Wageningen. Ze heeft nu ondersteunende harttabletten. De
neuroloog heeft destijds
vastgesteld dat ze wellicht wel weer zou kunnen lopen met heel veel oefenen
en veel geduld.
En dat hebben we samen gedaan, heel veel geoefend, veel gezwommen, en haar
aldoor overal mee naar toegenomen, ook op de wandelingen die we met onze andere honden
deden. Tyma zat dat in de rugzak en hobbelde zo gezellig mee.
We moesten haar overal
naar toe beuren, naar het grasveldje om te plassen, naar haar water en voerbak, ze kon niets
zelf. We hebben
haar s'nachts tussen ons ingelegd zodat we direct konden zien als er iets
mis was. En geloof het of niet, na 4 maanden begonnen de eerste voorzichtige pasjes,
ondersteund door ons, hand onder haar buikje en dan maakte ze een paar pasjes. In het zwembad maakte
ze zwembewegingen
wat goed was voor haar spieren. Uiteindelijk is ze nu zover dat ze weer
holt, dolt en ontzettend maf doet. We moeten altijd vreselijk om haar lachen, het is een echte komiek,
ondanks dat ze nu bijna 14 jaar is gedraagt ze zich als een jonge hond. Afgelopen zondagochtend
kwamen we in het bos een roedel jachthonden tegen, die meeliepen met een baasje op de fiets.
Tyma zag dit en holde keihard tussen de roedel mee. Ik heb enorm hard moeten hollen om haar te
kunnen vangen en te doen stoppen, ze vond het geweldig, ik had mijn tong op de sloffen!
Dit
hadden we nooit durven dromen, ik was destijds al blij geweest als ze zelf naar haar voerbak had
kunnen lopen, en eigenhandig een plasje had kunnen doen. En we zouden het zo weer doen, want de liefde
die we van Tyma krijgen is enorm. Ze is voor de duvel niet bang, ze holt naar de grootste honden in
het bos, wat mijn hart soms doet stil staan.
In maart hebben we weer algehele controle bij de dierenarts voor Tyma, haar
hartje weer na te laten kijken. Zelfs onze dierenarts is
erg onder de indruk van Tyma's vorderingen, destijds kregen we de diagnose: het is een stervend
hondje, en zie nu!
Toevallig heb ik gisteravond een stukje geschreven voor de "wedstrijd" voor
in Facebook. Vind Tyma namelijk zo uniek dat ik dacht, dit moet ik schrijven, want als je de
hoop opgeeft was Tyma er inderdaad niet meer geweest, maar ik ben er van overtuigd dat als je alles
geeft ook je hondje zich daar aan optrekt. Moet er ook bij zeggen dat ik niet buiten de deur werk,
dus ook 24 uur per dag haar deze zorg heb kunnen geven, want wat nou als je wel een baan zou hebben, je
kunt altijd een paar weken vakantie opnemen, maar 4 maanden daar zal een baas niet gauw mee
instemmen.
Het heeft allemaal zo moeten zijn, Tyma is gelukkig bij ons terecht gekomen, en wat
zijn wij daar mee bevoorrecht!
Heel veel lieve groeten,
Annelies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten