In oktober 2010 werkte ik een weekje in de Refugio, samen met vrijwilligers Yvonne Smit en Pia de Beer. Ik had me voorgenomen géén hondje mee te nemen, ik had er al twee, waaronder zwaar getraumatiseerde Podenco Sjoerd (ACE Cuche) en vond dat wel voldoende.
Op dag 1 in de Refugio kwam ik een Breton Espagnol tegen, een oudje zo te zien, verkouden, ziek en moedeloos. Ik heb Fabienne gevraagd naar zijn verhaal. "Ach, het oude Bretonneke", zei Fabienne en vertelde dat hij op 14-jarige leeftijd uit een rijdende auto was gegooid. Mijn hart brak, wat een troosteloos verhaal. Ik dacht niet lang na en heb Sam, zoals ik hem inmiddels genoemd had, meegenomen naar het appartement waar wij logeerden. Na een douche en een borstelbeurt, lekker eten (kip met rijst) en antibiotica knapte Sam gaande die week op. Sam vloog met ons mee naar huis, eind oktober 2010.
Eenmaal thuis kreeg Sam al snel last van zijn gewrichten door het wandelen en had hij het vaak benauwd. Een bezoek aan de dierenarts leverde op dat Sam een kapotte heup bleek te hebben, hartproblemen en vocht vasthield. Sam kreeg dagelijks 2 pijnstillers, een hartpil en 2 plaspillen voorgeschreven. Maar ach, als je daarmee een oudje nog een paar mooie maanden kan bieden is dat prima, toch?
Inmiddels is het maart 2012, ruim 18 maanden nadat Sam met ons meevloog naar huis en Sam is er nog steeds! Hij is gewoonweg té gelukkig om te gaan. Sam, de meest humorvolle hond die ik ooit heb gehad, eindeloos dankbaar en zó lief. Sam is veel te dik, met zijn eetfobie, maar wie maalt daarom op zijn leeftijd? Sam is wel heel erg oud nu, gaat nog steeds mee wandelen maar heeft daarna minstens een hele dag nodig om bij te komen. Geeft allemaal niets.
Sam verbaast iedereen met zijn levenslust en doorzettingsvermogen en wij genieten iedere dag van het oude Bretonneke!
Sylvie Vleeming
 |
| Sam in de Refugio,oktober 2010 |
 |
| Sam in Zeeland, mei 2011 |
 |
| Sam, maart 2012 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten