Vandaag was heel onze refugio in tranen. Maurice was zo geliefd door ons allen, hoe vaak hebben we hem niet in de bloemetjes gezet of onder de aandacht gebracht.
Maar vandaag ging hij heen… Het warme weer heeft er niet aan geholpen maar zijn tijd was op, hij kon niet meer... Er vloeiden veel tranen van verdriet want dit is het allerlaatste waar je dit alles voor doet, je redt hen om hen gelukkig te zien worden, niet dat ze in de refugio moeten sterven en nooit geluk mogen vinden. We namen Maurice drie jaar geleden mee van het dodenstation, menig mens had hij lief, en andersom. Mitch sloot zich 24 uur op in zijn kooi om mensen aan te tonen hoe dit voelt, maar ook hierna vonden we hem maar geen baasje.
Het
heeft niet mogen zijn lieve Maurice, rust nu maar zacht jongen… Jij blijft in
onze harten, dat staat vast! ❤️
Je voelt altijd het verdriet van de eigenaars van hun (adoptie) hondje als zij het overlijden melden van hun trouwe viervoeter. Maar ongetwijfeld zullen nu alle vrijwilligers en de vele volgers van ACE/SHIN stilstaan bij het overlijden van Maurice die nooit de kans heeft gekregen op een gouden mandje, maar wel geliefd was in het asiel. RIP Maurice
BeantwoordenVerwijderen