Het is en blijft één van de meest voorkomende en tegelijk pijnlijkste realiteiten in Spanje: hun jachthonden. De Podenco’s en de Galgo’s… De stille, weerloze slachtoffers van zieke geesten en een systeem dat hen wettelijk nog steeds als “werktuig” beschouwt. Geen gevoel, geen waarde, geen recht op liefde, enkel nut, en daarna worden ze afgedankt.
Deze week viel het ons opnieuw op: de dodenstations die we bezochten zaten vol, bijna uitsluitend Podenco’s. Groot en klein, jong en oud, in alle vormen. Afgedankte werktuigen, wachtend op hun einde… Of simpelweg achtergelaten om te sterven, zoals Pepe. Achtergelaten in de velden van Sevilla, meer dood dan levend. Geen mens die nog naar hem omkeek. Te zwak om te bewegen, lag hij daar stilletjes, zich overgevend aan wat zou komen. Onopgemerkt. Zonder hoop. Zonder verwachting van een helpende hand. Hij had zijn lot aanvaard, want het was het enige dat hij kende.
En dan… die zachte stem. Pepe kon het niet geloven, dit moest een droom zijn… Maar het was echt. Iemand zag hem, iemand sprak hem toe, iemand bleef. Vandaag is Pepe bij ons aangekomen. Hij is nog erg zwak en eet voorzichtig, hapje per hapje. Dat gevoel van een gevuld maagje is voor hem al veel te lang geleden. Een klein, broos zieltje, een sukkeltje dat nu eindelijk in goede handen is.
Maar zijn weg is nog lang, hij komt van heel ver… En nu moet hij nog de kracht vinden om te blijven leven. Wij geloven in je kleine Podenquito, we willen zo graag dat jij gelukkig wordt!
.jpeg)
Meer informatie over Pepe vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten