Vanaf het moment dat ze uit de transportauto kwam en bij ons was, was Fara een dolenthoisiaste hond. De lange rit naar haar nieuwe thuis was bijzonder. Zo een content zenuwachtig beestje in de auto die direct vertrouwen in ons had. Ze sprong los over de zetel heen en kwam direct overeen met de kindjes. Zo een liefdevolle dankbare hond. Languit liggen om gestreeld te worden, rennen in de tuin en overal bij willen horen. De wandelingen vond ze top. Nooit ging ze tekeer naar andere honden. Trots liep ze rond en snuffelde alles zorgvuldig af.
Zo graag ze ons had, zo moeilijk was het als we van huis gingen. Steeds vaker in de stress van verlatingsangst. Alleen zijn was niet haar ding. Vaak kregen we de opmerking van wat een jonge hond terwijl ze al bijna 12 was. Knappe dame die Fara. Op het laatst werd het alleen zijn steeds moeilijker. Op een camera zagen we dat ze nooit rust vond. Dit merkten we ook aan haar zindelijkheid. Zonder problemen en met veel respect naar Fara toe poetsten we alles weg.
Men kindjes kionden het ook niet meer aanzien dus namen we de beslissing om Fara uit haar stress te verlossen ook omdat ze haar urine liet lopen. We hebben thuis, in haar vertrouwde omgeving, afscheid van haar genomen en hopen dat ze nu rust heeft gevonden.
Die lieve Fara, een geschenk met zoveel waarde. Zo blij dat we haar sinds haar 6de een mooi en warm thuis hebben mogen geven. Een schat van een hond, voor eeuwig in ons hart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten