Nidhi met het rugzakje (Talulah)

Alweer ruim een half jaar geleden hebben we Nidhi (ace Talulah) geadopteerd. Een american pocket  bully meisje van nog geen drie jaar oud. Een vrolijk en sociaal hondje dat gered werd uit het dodingsstation. In Barneveld hebben we haar opgehaald, in de bus vol met opgewonden en blaffende honden zat Nidhi trillend in het verste hoekje van haar reiskennel gedrukt, duidelijk zwaar onder de indruk en niet wetend wat komen zou.

Nidhi heeft het de eerste maanden erg moeilijk gehad met haar nieuwe situatie, met ons, zonder andere honden en met een buitenwereld die ze duidelijk niet gewend was.

Nidhi was de eerste zes weken in zichzelf teruggetrokken en lag roerloos in haar mand. Eten en drinken werd in de nacht gedaan en plassen en poepen ook, want buiten was ze erg angstig en wilde niet lopen, laat staan lozen.  Deze eerste zes weken hebben we haar dagelijks meermaals naar buiten gedragen en ben ik of mijn man op een bankje tegenover ons appartement gaan zitten. Elke keer wat langer tot ze op een dag wat stappen deed en in het gras plaste. Soms werden het wat meer stapjes en soms moesten we ook een paar stappen terug doen omdat een geluid, een bus, een motor haar zoveel angst inboezemde dat ze op dat moment bevroor en in paniek raakte.

Ik heb de eerste weken bij Nidhi in de kamer op de bank geslapen en op een gegeven moment sprong ze uit zichzelf naast mij op de bank kwam. Nu konden we haar ook makkelijker aanraken en zijn we begonnen haar lekkertjes te geven die ze daarvoor niet wilde aannemen.  Op een gegeven moment heb ik haar in de ochtend mee het bed ingenomen ( sindsdien slaapt ze elke avond in de slaapkamer en snurken dat ze kan!) en dit bleek een voltreffer. Nidhi had het naar haar zin en toen ze op een ochtend na het opstaan een "ander"  hondje in de spiegel zag, verloor ze op dat moment al haar terughoudendheid en angst. Ze sprong het bed op en neer, ze sprong tegen mij op, maakte geluidjes en was voor de eerste keer vrolijk. Ik had tranen in mijn ogen en wist dat deze kleine meid diep van binnen dat vrolijke en sociale hondje is als ons verteld werd.

De dagen daarna wilde Nidhi elke dag meermaals naar de spiegel toe om dat "andere"  hondje te treffen. Rond deze tijd hebben we ook een hondenbuggy aangeschaft zodat ik met haar naar een ander park kan gaan dat iets rustiger is. Dit bleek een voltreffer. Als een koningin laat ze zich rondrijden. In het park laat ik haar eruit en loopt ze naast de buggy de hele weg terug naar huis.

Inmiddels zijn we een half jaar verder en er is veel veranderd. Nidhi is zich aan het openen en verbaast ons elke keer weer. Inmiddels loopt ze sinds twee maanden door het hele appartement, komt ze in de keuken kijken als er bezoek is en moet er volgens Nidhi gestoeid worden voor het slapen gaan. Gisteren, toen ik wilde stoppen met knuffelen, legde ze voor de eerste keer haar pootje op mijn hand om te zeggen dat ik door moest gaan.....Zulke momenten daar doe je het voor.

Een tijdje terug hebben we nog wel de situatie gehad dat ze mijn man begon aan te grommen wanneer hij haar uit wilde laten. We hebben meteen gehandeld. Mijn man ging wekenlang op mijn plaats op de bank zitten, naast Nidhi en alleen hij gaf en bereidde haar eten en alleen hij gaf haar snacks. Dat heeft goed gefunctioneerd, inmiddels is ze een beetje verliefd op hem geworden, haha.

Nidhi wandelt nog steeds niet graag, behalve de eerste wandeling om 5 uur in de ochtend als het stil en donker op straat is. Dan rent ze, neemt takjes in haar bekkie en is vrolijk. De rest van de dag komt ze mee omdat het moet. Toch gaat dit ook steeds beter maar afwijken van de vaste route vindt ze meestal maar niks, ze staat nog steeds regelmatig stil als ze wat hoort, we laten haar staan tot ze weer uit zichzelf gaat lopen wanneer ze de indrukken in haar opgenomen heeft. Deze momenten duurden in het begin soms een kwartier maar inmiddels is een minuut lang en daarna sloffen we gewoon weer verder. Nidhi is goed te lezen en heeft vertrouwen in ons gekregen waardoor ze meer durft, of zich laat overhalen, ze zoekt ook veel contact. We proberen de triggers altijd vooruit te zijn en soms moeten we ook een stapje terug doen om daarna weer naar voren te kunnen gaan. We zijn er nog niet en ik weet het zeker dat nog heel veel moois gaat komen.

Nidhi met het rugzakje, we kunnen het waarschijnlijk niet van je weg nemen, maar wel een heel stuk lichter maken. Trots op ons meissie!

Lieve mensen van ace, bedankt dat jullie Nidhi aan ons hebben toevertrouwd, bedankt voor de begeleiding op de achtergrond, al met al zijn we zeer tevreden over de afloop rondom Nidhi haar adoptieprocedure.