Tijdens ons bezoek aan onze collega's in Algeciras stond er een echtpaar aan de deur met een hondje. Een klein "mislukt" Pinscherke dat al 3 maanden aan een keukentafel gebonden zat, want ze wisten niet hoe ze met hem moesten om gaan. Als hij blafte kreeg hij klappen, zo eenvoudig was het, en nu hadden ze gehoord dat wij hem misschien wel wilden redden.
Jerommeke keek bang uit zijn kraaloogjes en was helemaal verloren, want wat zou er nu weer met hem gebeuren? Z'n baasje vertelde ook nog dat hij uithaalde, en met die woorden zette ze hem in mijn auto, al grommende en grollen, en erg zenuwachtig. Ik ben naast hem gaan zitten, en nam mijn tijd om hem te kalmeren, praatte op een rustige manier met hem en binnen de kortste keren kon ik hem op schoot nemen en strelen, en legde hij zijn lieve kopje in mijn handen.
In de refugio is hij onzeker, maar steek even tijd in hem en je ziet hem zo veranderen. Hij is geen hondje dat direct klaar is voor het grote nieuwe leven, je moet hem een beetje tijd geven, hij moet weten dat het goed zit, dat zijn leven gaat veranderen, dat hij niet meer wordt vastgebonden en geen slaag meer krijgt… Als je dat kan doen, krijg je een heerlijke allerbeste trouwe vriend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten