“Lieve Cederic,
Je kwam met oude poten, maar een open hart. Gekreukeld door
het leven, toch nooit gebroken.
Ik mocht deel van jouw verhaal zijn.
Een tussenstop naar die gouden mand,
dat was het idee.
Elke dag bracht iets nieuws —
soms tranen, soms vreugde.
Je liet van je horen —je zachte ogen, een vrolijke kwispel.
Zelfs op slechte dagen bleef je vragen om aaitjes, om
contact, om wij.
De medicatie werkte niet,
de pijn nam toe.
Op je twaalfde verjaardag werd beslist:
nog eens verhuizen, dat lukt voor jou niet meer.
Zo mocht ik je écht vasthouden, het laatste hoofdstuk samen
met jou schrijven.
Dat het nog maar twee weken zou duren,
dat wist ik toen nog niet.
Jij vocht en hield je sterk,
je hart sterker dan je lijf.
De slagen bleven komen.
Tot jij was uitgestreden –
Wat had ik graag de tijd vertraagt,
je nog wat langer hier bij ons gehouden.
Kon ik met een aai de pijn maar stelen.
Rust nu, mooie jongen. Je was thuis. Je was geliefd.”
De In Memoriam voor Cederic, met veel liefde en warmte geschreven door zijn lieve opvangmama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten