Zijn bedroefde baasjes vertellen: "Op 20 maart 2017 kwam je in ons leven, wat stonden we vol zenuwen op jou te wachten in Zaventem tot je er was. De klik was er meteen. Na die week namen we je mee naar de camping in Nederland, waar je steeds aan onze zijde bleef. Ook de andere hondjes waren je vriendjes.
Alles was pret en spelen was je grootste genot. In 2020 kregen we bezoek van vrienden uit Hongarije met een speelkameraadje voor jou. Het jaar daarna zijn wij bij die mensen op bezoek geweest, waarna alle ellende begon. Je had ginder je hartje opgehaald in een beek, in het bos, een vijver, het kon niet prettiger.
Bij thuiskomst kwam de ellende, jouw pootjes vertoonden blaasjes die sprongen open, bloot vlees, daarna terug dicht en alles terug van vooraf aan. Dit gedurende 2 jaar, medicatie werd steeds opgedreven. Niets hielp.
In juli 2023 hadden we beslist met jou een laatste vakantie
door te brengen op de camping, toen er iemand zei : doe er flamazine aan. Na 2
weken waren de pootjes mooi dicht. Maar de dierenarts vroeg om de medicatie
niet te stoppen.
Op 25 oktober 2023 hebben we dan toch besloten om je te laten inslapen, daar je zo een last had van de medicatie.
We missen je nog steeds Maks, voor altijd in ons hart."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten