Soms
is het voor ons heel moeilijk om nog beleefd te blijven tegen de mensen… Het
vroegere baasje van Luci bijvoorbeeld, was een van de velen die dergelijke
gevoelens bij me opwekte. Afgelopen zondag heel vroeg kreeg ik een zeer
ongeduldige dame aan de lijn die haar moeder in een rusthuis had afgezet, en nu
met de erfenis bezig was. Maar er was 1 obstakel, het hondje van haar moeder,
en dat hinderde haar in hoge mate, die moest liever nu dan later weg.
Het verhaal ging over heel Facebook en het was triestig om te lezen. Het enige dat wij vroegen was 1 week geduld, omdat we dan pas plaats hadden, maar we kregen het zoveelste ultimatum, het eeuwige dreigement: “als jullie ze nu niet nemen, gaat ze maar naar het dodenstation”. En zo gooide ze letterlijk en figuurlijk het kleine hondje, waar haar moeder zo veel van hield, binnen. Het hondje is werkelijk getraumatiseerd, en erg in shock, het was werkelijk hartverscheurend.
Luci is altijd een huishondje geweest dat alleen haar bazinnetje lief had, en nu in een asiel moet opboksen tegen zovele nieuwe hondjes en zoveel enge, nieuwe dingen in haar leven. Ze loopt nu aan onze burelen en ze is bang van alles, je kan haar amper aanraken of ze panikeert. Toch zijn we ervan overtuigd dat ze een heerlijk hondje is, dat gewoon weer ergens moet thuis komen bij mensen die tijd hebben voor dit kleine Bodeguerootje. Ze verdient zoveel beter dan te worden afgedankt als een ongewenst erfstuk…
Meer informatie over haar vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten