"Hey daar!
Wow, wat gaat het snel. In juli schreef ik mijn eerste
Facebookblog voor jullie, nu zijn we alweer zes maanden verder. En wanneer
jullie dit lezen, ben ik opnieuw thuis…
De laatste maand van onze grote Europareis hebben we in
Italië doorgebracht. We genoten met de feestdagen van het goede weer aan de
prachtige Amalfikust en de nationale parken ten zuiden van Napels. Het begin
van het nieuwe jaar vertoefden we in Toscane en bij het Luganomeer in
Zwitserland. Mooi, mooi, mooi.
Maar nu zit het erop. Bijna 200 dagen waren we samen
onderweg. We doorkruisten twaalf landen, een route van meer dan 11.000
kilometer. Honderden kilometers heb ik gewandeld. Wat een avontuur!
Toen ik in november 2021 in België aankwam, was het de
bedoeling dat ik tijdelijk bij mijn baasjes zou blijven. Maar ze werden
verliefd op me. In plaats van een tijdelijk opvanggezin, werden ze mijn
definitieve gouden mand. En in plaats van een verre rugzakreis te ondernemen,
besloten ze om met mij door Europa te reizen.
We vertrokken met een bang hartje, omdat ik – toegegeven –
een bange podenco ben en een hele rugzak met me mee tors. Maar ik gaf meteen
het goede voorbeeld: in België kotste ik vaak de auto onder, maar eens in
Duitsland is het me amper nog overkomen. Ik heb vlotjes leren rijden in Polen
en Tsjechië, heb de hoogste bergen beklommen in Slowakije en Roemenië, heb luid
leren blaffen en kwispelen tijdens Bulgaarse en Griekse ritten. In Kroatië en
Italië was ik een volleerde podencoreiziger. En overal heb ik mensen betoverd
met mijn lange oren!
Jongens, wat een rit heb ik afgelegd sinds mijn
vrachtwagenavontuur van Malaga naar Overijse. En te denken dat ik op mijn dood
zat te wachten in een dodingsstation… Natuurlijk heb ik dat trauma nog niet van
me afgeschud. Meestal zaten we in bergen en bossen, maar zodra we op drukkere
plekjes kwamen, sloeg de angst me nog om het hart. Ik haat drukte, schrik van
geluiden en ben bang voor vreemden. Dat zal voor altijd zo blijven, maar het is
wat het is. Ik kwispel meer dan ooit, heb mijn eigen blaf ontdekt, straal al
wat meer zelfvertrouwen uit. En samen met mijn twee baasjes heb ik een heilige
drievuldigheid gevormd.
Ik ben blij dat ik mijn avonturen hier met jullie mocht
delen. Wat ik telkens opnieuw wilde vertellen: bedankt Shin! En ook: geef ons,
adoptiehondjes, een kans. We zijn veerkrachtiger dan je zou vermoeden, en
hebben alleen maar liefde te geef.
Dit was het dan. Ik wens jullie al het beste toe. En
misschien zijn we elkaar ooit eens op een activiteit van Shin? (Maar kom dan
alsjeblieft ook niet té dicht 😉)
Alle goeds,
Darius"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten