Mijn lief klein wit wolbaaltje, wat mis ik jou!
Vier jaar geleden mochten wij jou adopteren, samen met je vriendinnetje Vip. Jullie waren in de bloedhitte aan het hek van het asiel gebonden, duidelijk misbruikt als fokteef. Je bleek ook nog kanker te hebben aan jouw melkklieren dus een zware operatie volgde. Het was kantje boord of je het ging redden maar je was een vechtertje en kwam er gelukkig weer bovenop.
Wat hebben we van je genoten, altijd vrolijk, lief en super aanhankelijk. Helaas gingen je oogjes achteruit en op het einde was je volslagen blind. Hoe slechter je oogjes werden, hoe aanhankelijker je werd. Aan het eind wilde je alleen nog maar bij mij zijn, het liefst op schoot of dicht tegen mij aan. De veiligheid die ik je kon bieden en het tevreden smoeltje als je tegen mij aan lag op de bank, is met geen pen te beschrijven.
Uiteindelijk werd alles minder, je wilde niet meer wandelen en verloor interesse in de omgeving. Je was al jaren doof en toen je uiteindelijk helemaal blind was, was het voor jou genoeg. Wij zijn je dankbaar voor alle liefde die wij van jou hebben mogen krijgen en hoe jij duidelijk aangaf dat het tijd werd om jou te laten gaan. Je werd 16 jr. dus wij mogen niet klagen maar wat laat jij een groot gat achter….
Dag lieve Vleertje, ooit zien wij elkaar weer!
Marian en Piet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten