In Memoriam Domi

 

Omi, lieve stokoude hond !

Ik kijk naar haar, ze ligt eindelijk even rustig in haar mand.
Morgen om deze tijd zal de dierenarts haar laten inslapen.
Ze heeft er geen weet van, ze heeft bijna nergens nog weet van, ze is
dement.
Haar oude botten en gewrichten zijn stijf, ze valt soms om of staat in
spagaat op de gladde vloer.
Uren drentelt ze door de kamer of door de tuin .
Er is onrust in haar hoofd en in haar lijf.
Ik krijg niet veel contact meer met haar, als ik haar wil aaien loopt ze
weg.
In de tuin loopt ze langs me heen, ze heeft altijd haast.
Ze moet moe zijn, ze slaapt minder, ook `s nachts laat ik haar een paar
keer door de tuin lopen, soms vind ik toch nog een poepje in huis.

Rust en regelmaat, daar gedijen mensen én dieren het best op.
Ik doe alles met mijn honden op de zelfde volgorde, alleen de tijd
tussen eten, slapen, en wandelen kan wel eens verschillen.
Daaraan merkte ik dat Domi veranderde, ze dacht steeds sneller dat we
weer gingen eten, en begon dan rondjes te lopen.
Ze ging steeds meer haar eigen gangetje, ze was doof geworden dus ze
merkte wat minder van het leven om haar heen.
In haar hoofd waren de herinneringen vervaagd, alles was nieuw, alles
verbaasde haar, ze kon niet meer vergelijken.
Ze was een zachtaardig lief blij ei, ze had het nu naar haar zin en was
tevreden met haar bestaan.

Ik kijk naar haar, ze ligt stil in haar mand.
Het is doodstil in huis, terwijl er nog 7 andere honden zijn.
Geen onrust meer, geen urenlang getrippel door de kamer.

Ik heb haar laten gaan toen ik medelijden met haar kreeg omdat ze snel
verslechterde.
Het was een zware beslissing,  ze heeft hier een mooie tijd gehad, en
dat geeft voldoening.

Omi is op 17 februari overleden.

Dag m`n lieve Omi !

Fineke.