Onze Missy (ACE Micheline) – na 1 jaar eindelijk dan die kentering

Missy zou ons eerste opvanghondje worden … de eerste van hopelijk velen, zodat die hondjes die het extra nodig hadden, geholpen werden om de stap te maken naar hun definitieve gouden mand. Dat was de missie … Er hingen al 10 lege fotolijstjes klaar, met de foto van ACE Micheline bovenaan, de eerste …

Op 13 januari, net na de overstroming in de refugio, kwam Missy mee met het transport. Ooit weggerukt uit het wild bij haar familie, toen naar een dodingsstation, en dan bij ACE met zoveel nieuwe indrukken, met als sluitstuk de overstroming van 8 januari 2021 en die grote reis …  Het was een bangerdje, dat was al gezegd … amper 3 jaar, klein, fragiel en hyper gevoelig. En ze kon maar niet wennen aan haar nieuwe leven, die enge mensen, geluiden, geuren, alles. Haar lijfje bibberde, ze durfde amper te kijken, en wilde het liefst niet gezien worden. Eten, drinken, kijken, ademen als er mensen in de buurt waren ging een hele tijd niet. Infecties en fysieke malaise maakten het nog eens moeilijker, want elke vorm van contact op afstand was al te veel. Elke poging gaf haar druk, en werkte averechts. Ik dacht redelijk ervaren te zijn met (bangere) herplaatsers, maar dit was toch van een andere categorie. Ik leerde snel dat de standaard aanpak en of theorieën overboord konden bij dit hondje. Maar hoe kon ik haar dan wel helpen? Ze was niet te herplaatsen, deskundigen en niet deskundigen waren het er unaniem over eens dat ze dit waarschijnlijk niet zou overleven. Er werd al gevreesd of ze het sowieso ging redden, en sommigen opperden zachtjes of euthanasie wegens psychisch lijden niet “humaner” zou zijn. Maar ze was in mijn hart gekropen, en als vrijwilliger bij een rescue organisatie, weet je dat sommige hondjes echt extreem lang tijd nodig hebben. Dus werd mijn opvang-missie omgedoopt naar de missie om dit hondje erbovenop te krijgen. Ze kreeg dan ook haar nieuwe naam: Missy. Ze zou blijven, en wij zouden de hoop koesteren dat ze leerde om van haar nieuwe leven, huis en mensen te gaan houden.

Wekelijks informeerden mensen naar haar vooruitgang … die was er wel, maar eerder mierenstapjes dan muizenstapjes. Dus zei ik maar niets. “Nee, geen vooruitgang …” Soms was er wel een stap vooruit … en dan ineens weer een nog grotere terugval … welk geluid, geur of mens was nu weer de boosdoener? Ja, soms frustreerde dit en vocht je tegen moedeloosheid, wanhoop. Waarom kon ze niet zien dat wij goed voor haar waren? Bij ACE noemen ze de dag dat je als opvanggezin je opvangertje zelf adopteert (failed foster) een “gotcha-day”. Na enkele maanden formaliseerde we die “gotcha-day”, maar enkel op papier, want voor Missy was het een dag als anders, vol gevoelens van onveiligheid.

Tussendoor probeerde ik via allerlei bronnen me in te lezen, in de hoop op de gouden tip, of gewoon iets wat ik kon proberen. Binnen ACE kreeg ik diverse hulp aangeboden, en diverse tips hebben op cruciale momenten geholpen. Toch was er nog steeds niet die kentering, dus ik zocht verder. Maar bijna alles begint met het aanpakken van “probleemgedrag” waarbij de hond sowieso al uit de hoek van de kamer is gekomen. Ergens in die periode kwam er een (Engelstalig) boek op mijn pad met het onderwerp … “hoe krijg je je hond uit de hoek van de kamer”. Joepie, ik ben niet de enige die stelselmatig faalt in het überhaupt verkrijgen van vertrouwen van mijn hond! Sterker nog … mijn hond heeft eigenlijk geen probleemgedrag … ze doet niks verkeerd. Ik ben háár probleem.

Het laatste kwartaal van 2021 ging het dichtbij benaderen al steeds beter. Maar er was te weinig tijd om haar zonder druk mee te kunnen nemen naar een ander adres. De laatste missie van 2021 stond daarom in het teken van het plannen maken hoe Missy te vangen, om samen met ons naar een boshuisje op een vuurwerkvrij park te kunnen vertrekken. Begrijpelijkerwijs zag niemand dit zitten. Als een plant in de huiskamer letterlijk 2 cm verzet wordt, durft Missy namelijk er al dagen niet meer langs. Ik zou een boek kunnen schrijven over hoe naar dit moment toe is gewerkt, en hoe haar hele “wooneiland” is mee verhuisd, en deze operatie met bijna militaire precisie gepland en uitgevoerd werd. In de hoop dat ze niet opnieuw zou terugvallen, en weer ziek werd van angst … Maar uiteindelijk heeft deze vakantie voor dé doorbraak gezorgd. Is ze gaan beseffen dat ze niet opnieuw op een vreemde plaats gedropt en achtergelaten werd? Dat ze niet van Ayla, haar steun en toeverlaat gescheiden zou worden?

Eindelijk durft ze nu naar ons toe te komen, en komt ze soms heel kort even een neusje geven, om vervolgens weer enkele uren/dagen van slag te zijn. We laten haar zichzelf dan terugtrekken, en wachten weer geduldig af. De kentering is begonnen… En dan 1 week voor haar 1^e jaar bij ons (aankomst 13 januari 2021) … kwam ze vanuit het niets onze bank op. Durfde ze zelfs achter/tegen ons te zitten (hevig bibberend van haar eigen initiatief). Nu komt ze steeds vaker de huiskamer in, en zoekt ze contact. Ze heeft het gered!!!! Toch nog een echte rescue … missie (Missy) geslaagd ❤️

Angelique & Tjeerd

Ayla (ACE Damante)