Een jongeman overleefde sinds lange tijd op straat, in Huelva overal een beetje, maar nooit zonder zijn trouwe vriend, zijn hond,… Hij zag zijn hebben en houden, werk en thuis verdwijnen, en woonde sindsdien onder de brug, op straat, met zijn hond, zijn enige echte vriend, zo zegt hij,… Zijn enige toeverlaat,…
De dakloze man lijdt aan epilepsie, en kan niet zonder zijn beste vriend, maar toen hij laatst een zware aanval kreeg op straat en weggevoerd moest worden met de ambulance, werd zijn hond naar een dodenstation gebracht, en van daar hebben wij de hond toen gered, niet wetend wat en hoe de achtergrond was van deze trouwe rakker.
Plots ging de bel, en daar stond deze man, die meer dan 350 km had gewandeld om zijn hond op te halen. Te voet van Huelva tot Mijas, zonder een cent op zak,… Levend uit de vuilbakken en van water dat onderweg te vinden was,… Met hier en daar een goede ziel die hem iets gunde, een broodje of een drankje,… Tot hij hier aan onze deur stond en vroeg of hij zijn beste vriend weer mocht meenemen,…
Hij haalde zijn hond uit de kooi, huilde tranen met tuiten en zij kwispelde van geluk, ze hadden mekaar weer gevonden,… We zorgden voor een gevulde maag, een goed passend tuig en leiband, eten en drinken voor beiden, en daar gingen ze dan, weer op pad,... We brachten hen naar La Cala om de hitte van de middag even te slim af te zijn,… Vanavond wandelen ze weer terug naar de straten van Huelva, waar ze zich thuis voelden, waar de bruggen hun eigen zijn en waar ze samen overleven in een maatschappij als deze van vandaag,… Ieder voor zich, waar solidariteit vaak ver te zoeken is,…
Een man en zijn beste vriend, elk zijn eigen leven en levensverhaal,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten