Tomas

Ik heb weer vanalles meegemaakt.

Vorige keer heb ik jullie verteld dat ik met mijn korte staartje kan kwispelen, dat was ook nieuw voor mij, wel plezant, ik doe het nu geregeld. Echt, het proberen waard en na een tijdje komt het vanzelf.

Deze week waren de baasjes nogal verwonderd toen ze mij voor het eerst hoorden blaffen. Ik wist zelf ook wel dat ik dat kon maar toen ik hier aankwam was ik nog veel te bang om mijn stem te laten horen. Ik maakte mij zelfs zo klein mogelijk om maar niet op te vallen. 

Deze week kwam er echter een man zomaar ons huis in zonder aanbellen (!) en ik vond dat ik de baasjes toch maar moest verwittigen. Gelukkig was het geen inbreker, het was Gill, de zoon van Baas. Ik had hem wel al een aantal keer gezien maar hij had weer andere kleren aan en een fietshelm op.... Uiteraard zijn we vriendjes geworden, we zijn samen gaan wandelen en Gill kan heel lekker koken. Hij mag nog vaak terugkomen.

Gisteren is het hier weer beginnen sneeuwen, een wit ijstapijt van wel 10cm dik! In april! Kamiel vindt dat erg leuk, hij dolt door de tuin maar ik moet er nog aan wennen. 5 minuutjes is al genoeg en dan goed afgedroogd worden met een warme handdoek en, hup, naar binnen, lekker knus in de zetel. 

Hopelijk wordt het nu gauw echt lente, dan kan ik jullie nog veel vertellen over onze wandelingen en over al mijn nieuwe vriendjes. Intussen probeer ik iedere dag nog een beetje flinker en minder bang te zijn. Volgens Vrouwtje en Baas lukt het mij stilaan aardig en word ik steeds meer een ontdeugende, lieve hond.

Weten jullie misschien wat "ondeugend" betekent???

Veel natte zoentjes en tot binnenkort,

Tomas