Hij werd gezien aan de vuilbakken van een urbanisatie, dagenlang zagen ze hem daar,… Telkens wanneer iemand naar hem toe ging, ging hij even opzij en dan weer op zijn gaatje zitten, kijkend naar de horizon,… Hij was duidelijk aan het wachten op zijn baasje,… Overtuigd dat zijn baasje terug kwam, het kon niet zijn dat hij hem vergeten was,…
Zo leerden we Zairo kennen, een trouw en loyaal hondje,… Mits een beetje geduld ging hij dan toch met ons mee. Hij was er het hart van in, zijn trieste blik en bange oogjes keken je doordringend aan, hij kon het niet begrijpen, het was hem veel te veel,… De dagen gingen voorbij en hij leerde onze refugio kennen en de dagelijkse bedrijvigheid van een asiel,… Nog steeds blijft hij kijken naar die horizon, gaan zijn gedachten terug naar waar hij vandaan kwam,…
Waarom ik, waarom zij ze mij vergeten ?
Het antwoord blijven we deze lieverd schuldig en uitleggen kunnen we niet,… We kunnen alleen allen samen ervoor zorgen dat hij weer een baasje mag vinden, maar dit keer eentje met een onvoorwaardelijke liefde voor hem, iemand die hem nooit meer in de steek laat,…
Onze Zairo,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten