Het was een lange en emotionele dag,… We hebben
vreselijke momenten ervaren,… Het contrast tussen mensen die hun
leven zouden geven voor een dier, en diegenen die het leven van
een dier zonder nadenken en zonder moeite kunnen afnemen is te groot,…
Toen we aankwamen keken honderden ogen ons
aan van alle kanten, de ene ging hard blaffen, de andere keek een andere
kant op, wetende dat het toch geen zin had. Wij wilden een verschil maken voor
hen allen en dat kon niet, dat wisten we op voorhand,… Daarom is naar een
dodenstation een afschuwelijke taak,… Maar als we allen
weg kijken en het niet aandurven, dan zaten ze er vandaag nog,…
Ik ging dit keer op pad met Victor, Noelia, en
Carla, mensen die net als wij door een vuur gaan voor een leven,
wat altijd de moeite waard is, een wereld die gered kan worden,… Geweldige
mensen,… die bestaan nog,...
Door de lange rijen heen lopen met al die
viervoeters die mee willen,… We hebben eerst de grootste sukkelaars eruit
gehaald, want die wil ik redden, daar leef ik voor,… Zij zijn zeker opgegeven,
een gezonde mooie hond heeft toch nog altijd een kans, al is dat hier in
het binnenland van Spanje een waterkans,...
Wij willen graag elke dag een van deze ter dood
veroordeelden als Dagboek zetten,... 43,… En dan onze poesjes,… Ik ben in
contact met een van de staalharde kerels daar, die de moeite wil doen de
verhalen achter elke hond in de mate van het mogelijke te geven. Ik hou ervan
te weten waar ieder vandaan komt, welk levensverhaal elk met zich mee
draagt, net als wij mensen,...
De mooie en kleine hondjes, waren per toeval
allemaal gereserveerd,… Het mini Yorkietje in de badkuip in zijn eigen
vuil,… was hun eigen hondje,… en, en,… Nog zoveel meer wat ik niet
neer ga schrijven want dat heeft geen zin,… Het staat op ons netvlies gebrand
en we zullen gisteren nooit vergeten,… Nooit,… Want het was een dag vol
emoties, vol gebeurtenissen,...
We gaan ons verhaal verspreiden over
verschillende dagen, het is teveel om in een keer neer te schrijven. Maar hier
komen al enkele échte rescue hondjes, die, als wij ze niet mee namen,
een vreselijke dood zouden sterven,… Want hier ben je vergeten en heb je nooit
bestaan, en daar willen wij net het verschil maken,… Om diegenen een kans
te geven,… En ja, deze sukkelaars brengen zeker kosten met zich mee, dat weet
ik, maar laat ons samen zoeken naar de middelen dit aan te kunnen,...
Wij maken de naam van geen enkel dodenstation
bekend, wij helpen daar waar weinig hulp is, en wij willen blijven
redden, we houden ons aan het redden van deze viervoeters,… Hier in Spanje
is een dodenstation heel normaal, zij zijn Heer en Meester, en wij mogen
blij zijn dat we daar mogen redden. Het gaat in tegen alles waar ik voor sta,
je moest eens weten hoe, maar we blijven kalm en slikken,… In het belang
van diegenen die geen stem hebben maar wel een recht op leven,...
Vandaag beginnen we met de eerste hond die me
enorm heeft aangegrepen,...
Bobine,… Ze deed me denken aan onze geredde Bob,
nu gelukkig en wel, maar ook ooit gedumpt als een stuk
vuil,… Toen ik Bobine zag liggen in de vuile smerige kooi, haar oogjes vol
met etter, haar skeletje tegen de harde wand aan, geen doekje, noch
kussentje,… Ik ging dichterbij,… Ze keek me met die meest trieste oogjes aan,
wazig, zonder ook maar een teken van wat ook,…
De staalharde, stoere man die er werkte vertelde
me dat ze hier zo al 4 maanden lag,… "4 maanden, 't is een brave,
maar die moet ge niet mee nemen, want ze is dat hier nu gewoon”,… en toen
heb ik hem gezegd, ik neem haar mee,… Victor heeft Bobine in zijn armen
genomen en in onze bus gedragen, haar lijfje onderging het gewoon, want ze
kon niet meer,… Het kon haar allemaal niet meer schelen, maar toen ze het
zachte dekentje onder haar lijfje voelde gingen de oude oogjes
zachtjes dicht,…
Ze ging mee, deze morgen vonden we haar in haar
eigen vuil,… Ze lag erin, en is er slecht aan toe, dat staat vast,… Vandaag is
ze al naar de kliniek, de dierenarts gaat haar nakijken en als het zo is
dat Bobine echt niet meer kan, dan laten we haar in alle rust gaan,… Het
is beter in onze armen te sterven, dan daar te creperen in de volle
zin van het woord,...
Waarom was Bobine niet ingeslapen? Omdat er
plaats genoeg was,… Bobine kreeg nooit enige verzorging, want ze was oud, punt.
Hier is ons Bobine,…
Hoe vaak zal ze aan haar baasje gedacht hebben
waar ze trouw aan was, haar leven lang?
Hoe vaak zal ze gedacht hebben, waar ben ik
terecht gekomen, waar,...? En gehunkerd hebben dat baasje terug kwam,…
Dag na dag, maand na maand,…
Tot haar lijfje niet
meer antwoordde aan de wil om verder te gaan,…
Tot haar oogjes niet meer konden zien waar
ze was,…
Tot haar eigen eer plaats maakte om maar in
haar eigen uitwerpselen te liggen,…
Tot haar maagje maar beter leeg bleef dan nog
verder te vechten,…
Hoe vaak, hoe vaak,…
Tot gisteren,… Zijn we te laat? Wat kan
het haar nog schelen,…
We doen wat we kunnen maar als het niet meer
gaat, dan begrijpen we Bobine,… En hoe,…
Meer informatie over Bobine vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten