‘Vandaag nog binnenbrengen of naar het dodenstation.’ Het
was de man des huizes die het verhaal deed, want hij was er klaar mee. De hond
was komen aanlopen en maakte zijn mooie gazon stuk, en liep dan met zijn vuile
poten op hun marmeren vloer. Het was hem allemaal te veel en of de kinderen nu
huilden of niet, de hond moest buiten, te nemen of te laten. En daar sta je
dan, na het altijd wederkerend dreigement, wat moeten wij dan toch doen.
Om een lang verhaal kort te maken, dezelfde dag stond hij er mee voor de poort, het kon niet vlug genoeg gaan. De hele familie was mee, moeder en dochter huilden, maar vader was vastberaden en daar kregen we onze Lior (1,5 jaar) in ons midden. Een onschuldige Mastin kruising met een lief karakter. Onwetend en afwachtend, verbijsterd en aangedaan. Hij had het zeer moeilijk wat ons nog maar eens bevestigde dat deze mensen zijn familie waren. Helaas weer de zoveelste leugen om toch maar hun hond te kunnen dumpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten