Onze Robinson werd jaren geleden met heel zijn familie van zijn vrijheid beroofd. Ik zie hen nog met heel de familie, een stuk of 10, over het strand lopen, gelukkig en vrij… Het was een prachtig zicht, maar de gemeente verwittigde het dodenstation. We stonden voor een voldongen feit: of we namen hen van de straat of ze zouden worden afgemaakt… En zo werd er een hele operatie op poten gezet om hen te vangen, waar heel wat mensen bij betrokken waren…
Nu, meer dan 7 jaar later, zit hij hier nog steeds. Een van de anderen is ooit geplaatst geweest maar de anderen gingen allemaal heen. In stilte, en zonder dat er ook nog maar iemand naar hen vroeg. Eens ze van hun probleem af waren, werd het stil… Maar wij gaan door…
Onze Robinson verbleef bijna twee jaar bij een gedragstherapeut maar een “normale” hond wordt hij nooit… Nu is hij oud en wordt hij stilaan blind… Hij zit in zijn eenzaam hokje en wacht… op wat? Dit zijn de intens trieste verhalen van deze lieverds waar vele mensen niet eens bij stil staan, maar zij moeten het wel leven. We hadden het graag anders gezien…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten