Nick
was bij aankomst bij ons Lex geworden ๐ hij is bijna 9 jaar bij ons
geweest en zou intussen dus 13a14 jaar geweest zijn.
We
hebben heel veel plezier gehad aan dit vrolijke kereltje. Het was een
plantrekkertje die zich van niet te veel aantrok maar tegelijk deed hij (zolang
er geen pluimvee in de buurt was) geen vlieg kwaad. Hem loslaten was hierdoor
telkens een avontuur ๐
๐ Hij verhuisde telkens mee
van het binnenland naar de zee en vond dit allemaal prima. Vanaf de deur van de
auto open ging was hij klaar om erin te springen. Hij kwam met alle hondjes
overeen. Voor mij was hij een gemakkelijk hondje (zo lang er geen hekje openstond
want hij was niet bang om eens alleen te gaan snuffelen bij de buren ๐
) waar ik alles mee kon doen ๐
Wanneer
het einde naderde was hij al een lange tijd op de sukkel. Hij begon steeds
minder te zien en was uiteindelijk blind, zijn gehoor was ook niet meer dat,
waardoor hij blind en doof was op het einde, vond ik verschrikkelijk om te
zien. Hij werd steeds stijver en wandelen was bijna niet meer te doen.
Helemaal
op het einde plaste en kakte hij in huis dus dan hebben we moeten beslissen om
hem te laten gaan.
Het
rare was dat hij zelf niet echt afzag en gelukkig bleef. Daar vind ik wel
troost. Op zijn allerlaatste dag heeft hij nog in het zonnetje gelegen en een
miniwandelingetje gedaan.
Ik
zou zo opnieuw een hondje adopteren maar door tijdsgebrek is dit nu niet aan de
orde.
Zo
dankbaar dat ik hem een fijn leventje heb kunnen geven, dat hij zo lang bij mij
is gebleven. het was een tophondje!!
Ondertussen droom ik soms nog steeds dat hij leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten