Negen jaar geleden kwam je aan op vliegveld Eindhoven vanuit
het asiel van ACE waar je gedumpt was door je vorige baasjes.
Mijn ouders vielen als een blok voor jou bij het zien van een foto van jou in
het asiel die ik hen doorstuurde met de woorden, “echt iets voor jullie!” want
mijn ouders hadden altijd een zwak voor “schnautzer- achtige “ types. Geen
moment was er twijfel, reserveer hem maar voor ons! Laat hem komen zei ons mam
meteen , we willen hem redden.
Maar achteraf hebben zij Poleo niet alleen gered maar Poleo ook hun.
30 juni 2013 kwam Poleo namelijk aan en het geluk kon niet op. Ondanks Poleo
een behoorlijk uitgebreide gebruiksaanwijzing had, die ook nog eens in het
Spaans was en dus best lastig te ontcijferen was, hielden mijn ouders direct
onvoorwaardelijk en intens veel van hem. Hij paste precies bij mijn ouders en
mijn ouders bij hem want Poleo had best een aparte manier van liefde uiten en
menig adoptant zou dat hebben afgeschrikt en hem alsnog geen forever home
hebben willen geven. Maar bij ons gezin is het: een hond is niet voor even maar
voor het leven! Er zijn toch aardig wat pleisters doorheen gegaan wanneer Poleo
toch weer eens op zijn eigen merkwaardige manier zijn affectie liet blijken
tijdens het knuffelen of in fietsmandje zetten, om ineens toch hard zijn
tandjes in je vingers of hand te zetten. ๐
Mijn ouders werden er niet warm of koud van en standaard was het antwoord, nee
Poleo! Niet hondje bijt!! Pleister maar weer geplakt en de liefde werd er niet
minder door. Als er mensen kwamen dan werden die blij verwelkomd maar als ze
eenmaal zaten dan mochten ze eigenlijk niet meer opstaan of naar toilet gaan
want dan hing poleo standaard in de kuiten. Ach, zeiden mijn ouders dan, hij
bedoeld het niet verkeerd, hij wil gewoon niet dat je weg gaat.
Maar menig man die op visite kwamen zaten toch aardig gespannen met arendsogen
poleo in de gaten te houden en Poleo hun.
Het werd hem allemaal vergeven en begrepen dat zijn rugzakje uit het verleden
nu eenmaal bij hem hoorde.
Dat hij echt bij de familie hoorde werd steeds duidelijker aangezien mijn vader
door Alzheimer steeds meer achteruit ging en poleo steeds meer de steun en
toeverlaat van mijn moeder werd. Je was haar schaduw en je snapte steeds meer
wat “ nee niet hondje bijt” betekende want dat gebeurde steeds minder. Hoe vaak
mijn moeder wel niet gezegd heeft “ als ik Poleo toch niet had”
Het contact of gesprekken met mijn vader werden namelijk steeds minder
aangezien mijn vader steeds meer afgesloten in zijn eigen wereld leeft maar dan
was Poleo er altijd. Hij luisterde naar haar verhalen en mijn moeder praatte
heel de dag met en tegen hem. Poleo op schoot, Poleo mee naar Bed, Poleo mee op
visite, het moest heel gek lopen dat Poleo niet mee kon want alleen thuis laten
vond mijn moeder verschrikkelijk. Hij was familie, hij was geen hondje meer
maar een echte Rulkens geworden die door iedereen op handen werd gedragen. Als
ik kwam, dan had ie wel weer zijn eigen merkwaardige manier van zijn liefde
voor mijn moeder te uiten want dan was Poleo de grote afvallige ๐.
Dan zag hij mijn moeder niet meer staan, had ie weer schijt aan de afspraak dat
het geen “ hondje bijt’ meer was maar dan was Poleo een grote verrader want dan
was hij mijn schaduw, sliep bij mij in bed, stond pas op als ik opstond. Bij
mij geen hondje bijt maar bij mijn moeder weer wel als zij hem even aanhaalde.
We zeiden altijd” hij weet dat ik hem voorgesteld heb en hij weet dat hij
daardoor zijn thuis heeft gevonden “
Poleo werd vorig jaar aan zijn kniebanden geopereerd en mijn moeder kocht een
buggy voor hem.. Heel wat kilometers hebben ze samen afgelegd, ons mam achter
de Buggy en Poleo erin. Hij vond het heerlijk en nadat zijn operatie allang
geslaagd en genezen was en Poleo eigenlijk weer kon lopen als een kieviet, ging
hij toch nog met de Buggy, want “ hij vind dat zo fijn’ zei ons mam dan. Dus
heen naar het hondenveld in de Buggy en terug moest ie er dan maar langs lopen
om toch zijn beweging te houden. Poleo had iedereen en alles om zijn pootjes
gedraaid en het hele huishouden draaide eigenlijk om hem.
Als de thuiszorg kwam dan stond Poleo als een waakhond te kijken of ze zijn
baasje wel goed verzorgden en bij vertrek van de thuiszorg moest hij toch even
op het kleine kamertje zodat de verpleging heelhuids zonder tandjes in de
kuiten naar huis konden. Het was allemaal normaal.
Een paar maandjes geleden werd je heel ziek. Je kon en wilde niet eten, viel
heel veel af en continu aan de diarree. Ondanks alles ingezet is, alle
onderzoeken bloedtesten, echos etc werd er niets gevonden maar knapte je toch
ondanks er geen diagnose was later onverklaarbaar wel weer op door antibiotica,
speciaal voer etc.
We waren zo dankbaar, zo blij want we kunnen en willen je niet missen. Mijn
moeder kan niet zonder jou. Jij houdt haar op de been in deze zware tijd waarin
we ons pap langzaam meer en meer verliezen. Poleo was de Rots in huis, hij
zorgde voor leven in de brouwerij, voor structuur, voor gezelschap in een
wereld waarin mijn moeder zichzelf eenzaam voelt zonder Poleo in huis ondanks
mijn vader nog thuis woont. Wat moet ik toch zonder Poleo, ik heb het haar
duizend keer horen zeggen en ik heb het ook duizend keer zelf gedacht. Wat dan?
Wat als we onze Poleo verliezen. Hoe moet het dan met ons mam?
En nu moeten we zonder jou Poleo… je bent er ineens veel te snel en onverwacht
tussenuit gepiept.
Een paar dagen geleden werd je weer ziek, hetzelfde als de laatste keer. Maar
nu ging je nog harder achteruit en voor we het wisten moest je opgenomen
worden. Gisteren nog heel de dag telefonisch contact gehad met de dierenarts en
alle testen, onderzoeken die er maar zijn laten doen, moet spoed naar het lab
waar het vermoeden groeide dag je een alvleesklierontsteking had, vandaag
zouden alle definitieve uitslagen komen maar vannacht ben je stilletjes
vertrokken in de opname kliniek. Het mocht niet meer baten, we zijn je kwijt en
onze wereld staat stil want wat moeten we in ons gezin zonder jou!!! Wat moet
mijn moeder nu zonder jou?
We zijn kapot van verdriet maar hadden jou nooit willen missen. Jij was er
altijd voor ons in een hele moeilijke tijd, je was de rots in de branding voor
mijn moeder, haar steun en toeverlaat, haar allesje… lieve Poleo, kleine grote
vriend, mijn landverradertje. Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Ook
niet voor mij om thuis te komen bij mijn ouders als ik naar Nederland ga. Ik
kan je geen afscheidsknuffel geven. Maar je zit in mijn hart voor altijd.
Bedankt voor alles, bedankt om mijn familie bij elkaar te houden. Je hebt ons
gered en nu mag je rusten. Ik en wij allemaal houden van jou ❤️
Vivian.
woensdag 5 oktober 2022
In memoriam Lieve Poleo ❤️
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten