Het is een verhaal om van te huilen, maar het is helaas de realiteit. Een van onze vrijwilligers heeft enkele weken geleden een graatmager Podencootje gered die hem naar de auto gevolgd was en instapte zonder na te denken. Ze heeft haar eigen plekje gezocht nadat ze een hel van een leven had bij een jager.
Er kwam niemand naar haar vragen, niettegenstaande de vrijwilliger overal gezocht of gevraagd had of er iemand zijn hond kwijt was. Zo begon haar leventje bij onze vrijwilliger, die zijn hart aan haar gaf en andersom. Hij adopteerde haar, en haar nieuwe leven kon aanvangen. Maar dat was buiten de jagers gerekend.
Op een dag was de vrijwilliger aan het wandelen met zijn twee hondjes en zag in de verte een groep jagers met hun kinderen en kleinkinderen rond iets staan. Toen hij dichterbij kwam, zag hij tot zijn grote afschuw dat er een konijntje in een draadkooi zat met daarrond een 30-tal Podenco's die ze opjaagden tegen het weerloze konijntje in de draadkooi. De ouders, kinderen en kleinkinderen wakkerden de honden aan, trapten op de kooi om de honden nog feller te maken, tot op het moment ze de draadkooi opheften en de Podenco's hun gang lieten gaan op het weerloze konijntje, dat in duizend stukken werd gereten. Iedereen juichte van blijdschap en het leven ging weer verder, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Onze vrijwilliger was in shock, het was afschuwelijk.
Toen onze vrijwilliger en zijn vriend er aan voorbij wilden gaan kwam er plots een van de jagers op hem af, en op datzelfde ogenblik ging zijn nieuwe Podencootje gelijk achter hem staan en begon te bibberen als een riet. De jager zei tegen hem: dat is mijn hond!! Waarop de vrijwilliger zei dat hij haar gevonden had een maand en half geleden, en bij hem had gehouden omdat ze zo mager en ondervoed was. "Het is mijn hond, en omdat ze is weg gelopen zal ik haar een lesje leren, en weet je wat dat is?" zei hij tegen onze vrijwilliger. De man keek hem aan, en ging toen verder: "Ze zal piano leren spelen, dat garandeer ik jou! We hangen ze op aan een boom en laten ze net niet de grond raken zodat ze moet tokkelen alsof ze piano speelt tot ze dood is, dat gaan we met haar doen! Geef me die rotte hond hier!!”
Hierop is de vrijwilliger gaan lopen en zijn ze de mafkees kunnen ontkomen, maar het volgende probleem kwam enkele dagen later. Toen hij aan het wandelen was met zijn twee hondjes stond hij in het midden van het bos weer oog in oog met dezelfde jager, die deze keer met een vriend was gekomen om de Podenco af te nemen, “Het is mijn hond en ik ga ze leren piano spelen”. Onze vrijwilliger heeft hij met veel geluk de jagers weer kunnen ontkomen maar hij kon dit niet meer riskeren.
Hij huilde tranen van verdriet maar durft zijn Luna niet meer bij hem houden, hij vreesde voor haar leven. Hij vroeg of wij konden helpen, ik ben dan onmiddellijk aan de slag gegaan en vond een opvanggezin. Alles werd in het werk gesteld om haar de volgende dag te kunnen brengen en haar veilig te stellen. En toen gebeurde hetgeen waar ik zo bang voor was, jagers kennende, en hun manier van denken en doen. Onze vrijwilliger ging in de vroege avond wandelen met zijn hondjes, en bij het terugkeren werd hij klem gereden, en er ontstond een hevige discussie tussen jagers, onze vrijwilliger en de politie, want hij kon documenteren dat het zijn hond was. De jager rukte Luna uit de auto en weg was ie, onze vrijwilliger was haar kwijt, ze was terug bij de jager.
En nu, wat kunnen we nu gaan doen, het laat ons niet los, we laten het hier niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten