Nora heeft een geweldige ontwikkeling ondergaan. Van een angstig, onzeker hondje, is ze nu een dame geworden, die weet wat ze wil en niet wil. Waar ze eerst bang was of onzeker naar mensen toe, gaat ze er nu op een vriendelijke manier op af om te zien of ze een koekje kan scoren. Logisch, ik heb in het begin een aantal mensen gevraagd om haar een koekje te geven om haar angst te verminderen. Nou, dat is nu weg. Zowel bij mannen als bij vrouwen. Bekenden worden enthousiast begroet, zowel buiten als in huis. Ze heeft de neiging om wat opdringerig te worden, maar is daarin goed stuurbaar.
Met honden gaat ze op eigen wijze om. Ze worden begroet en daarna gaat Nora haar eigen gang. Spelen kent ze niet, dus zelfs bij uitnodiging tot spel, daar gaat ze niet op in. Ze gaat haar eigen weg. Toch heeft ze wel wat honden, die haar voorkeur hebben en gaat daar, als ze die tegenkomt, als een idioot op af. Er wordt dan even geneusd en dan is het voor haar voldoende. De hoop dat ze ooit een keer zou gaan spelen, heb ik dan ook laten varen en laat haar zelf beslissen of ze daar ooit nog aan toe komt of niet.
Het claimgedrag is zo goed als verdwenen. Af en toe probeert ze het nog, maar als we hier geen aandacht aan geven, accepteert ze dat ook en gaat in haar eigen mand liggen.
Buiten in het bos is haar jachtinstinct onverminderd groot. Het liefst jaagt ze op muizen, eekhoorns en duiven. Ze is hier erg fanatiek in, maar helaas voor haar, heeft ze nog nooit wat gevangen. In gebieden waar groot wild leeft, komt ze niet los. Want reeën zijn ook bijzonder interessant en daar gaat ze achteraan. Dus dat is een no-go.
Verder is ze voor ons een gouden greep geweest en leeft ze hier, alsof ze nog nooit ergens anders is geweest. Toch zie je af en toe wel wat dingetjes, waarvan je denkt: oh, hier heeft ze slechte ervaringen mee gehad. Kinderen met stokken, ze is lichtelijk kopschuw, hoewel dat in de bijna 2 jaar dat ze hier nu is, een stuk verbeterd is. Ook is ze heel gevoelig voor als je een keer boos op haar bent, omdat ze bv bananen in haar oren heeft en je een beetje haast hebt. Daar moet je heel voorzichtig mee zijn, anders heeft ze de neiging om in elkaar te duiken. Dat is iets wat we niet willen, dus als ze dan toch komt, wordt ze uitvoerig beloond. Ze geeft duidelijk aan wanneer je te dicht in haar comfort zone bent door zachtjes te grommen. Als je dat respecteert, is er verder niks aan de hand. In de tijd dat ze hier is, is die comfort zone steeds kleiner geworden en kan je eigenlijk alles bij haar doen.
We zijn ontzettend blij met haar en ik heb de indruk, zij ook met ons. Ze maakt nog steeds progressie, ze laat steeds meer van zichzelf zien. We willen haar al met al niet meer kwijt en ik hoop dat ze hier nog een hele tijd kan blijven.
Groetjes,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten