Lucy

Yesss.. eindelijk is het dan zover, we gaan een hond nemen! Na wat zoeken op internet kom ik bij ACE/SHIN terecht. En daar vind ik Lucy! Wat een schatje! Ze wordt voor ons gereserveerd, krijgen een filmpje van haar uit Spanje en worden na een intake goedgekeurd als adoptiegezin. Nu nog wachten op haar komst naar Nederland. 

Dat duurt nog een aantal weken, maar dan krijgen we eindelijk op zaterdag het verlossende bericht: ze komt woensdag! Snel nog de laatste dingen in orde maken, zoals het tuinhek ophogen omdat ze wel 1.80 hoog kan springen. En dan woensdagavond vol verwachtten naar Hoevelaken rijden met mijn dochter Lotte.

Als de vrachtwagen aan komt rijden moet ik al bijna huilen, en dan heb ik Lucy nog niet eens gezien.. 

ivm de corona-maatregelen komen de hondjes 1 voor 1 uit de vrachtwagen en mag de adoptie-ouder mee naar binnen om zijn/haar hond op te halen.

Lucy is een heel blij hondje, maar ze vindt het ook wel heel spannend. Wat is ze leuk! We zijn verkocht en verliefd. 🥰

In de auto naar huis gaat ze meteen heerlijk liggen spelen met haar knuffel.

En dan zijn we thuis.. Mijn man en tweelingzus van Lotte, Karlijn, zitten vol spanning te wachten. Lucy gaat meteen druk aan het snuffelen en gaat in haar mand alles eens goed observeren. Ze ziet onze cavia’s en begint heel hard te blaffen, springen tegen het hok, bijten in de tralies. Ze is niet meer te houden.

Oeps.. zo’n heftige reactie hadden we niet verwacht.. Dat is schrikken! We zetten de cavia’s maar even boven in de logeerkamer.

De volgende dag haal ik ze toch maar naar beneden want ze zitten boven wel erg alleen. Lucy reageert precies hetzelfde als de avond ervoor. Dan de cavia’s maar naar de bijkeuken. Echter wordt de deur naar de bijkeuken nu een obsessie voor Lucy. Zodra deze open gaat staat ze naast je. En als het haar lukt om in de bijkeuken te komen gaat ze weer hard blaffen, springen, janken. 

We worden er lichtelijk wanhopig van.

Na een dag of drie ben ik er klaar mee. De cavia’s gaan weer naar hun plekje in de woonkamer en we gaan wel zien hoe het loopt. Gelukkig is het weekend dus alle tijd om erbij te blijven. We proberen Lucy zoveel mogelijk te betrekken bij het verzorgen van de cavia’s, stellen haar gerust als de cavia’s fluiten of onverwachte bewegingen maken. Dan een keer het hok open met Lucy op schoot en heel stevig vast houden. In eerste instantie wil ze happen, in het hok springen. De oudste cavia is de hond van mijn zus gewend en zij is absoluut niet onder de indruk van Lucy. De jonge cavia duikt wel weg. Van lieverlee ga ik steeds een stapje verder. Hok open en laten snuffelen, zacht praten met Lucy ondertussen. Dan een keer de cavia’s op schoot en Lucy op afstand op schoot bij Lotte of mijn man. Daarbij constant geruststellend praten tegen Lucy.  Elke avond steeds iets dichterbij op schoot. Uiteindelijk mag Lucy ook erbij op mijn schoot met mijn man erbij in de starthouding voor het geval ze een uitval zou doen. Totdat ze gewoon gezellig met z’n drieën bij mij op schoot liggen en er geen vuiltje meer aan de lucht is! Zo ontzettend trots op Lucy!! Dit had ik de eerste dagen niet kunnen denken!

 

En nu?

Lucy loopt ‘s avonds naar de caviakooi, kijkt achterom naar mij: kom nou, we moeten nog kroelen. En als ik dan niet reageer komt ze naar me toe, veegt met haar voorpoot over mijn been; KOM NOU! 

In de ochtend hebben we inmiddels ook een vast ritueel: de cavia’s krijgen altijd een harde broodkorst, dat lust Lucy ook. Dus wacht ze netjes naast het hok op haar beurt voor een stukje. En dan? Ja, ook nog een stukje komkommer voor iedereen. Lucy loopt maar alvast naar de koelkast zodat ik dat niet vergeet. En weer wacht ze netjes naast het hok op haar beurt.

Wat een ontzettend, slim, lief (maar ook ondeugend op zijn tijd natuurlijk 😉) hondje! En wat heeft ze al veel geleerd in drie maanden! Ze is een kanjer!!

 

Jose

Trotse adoptie-ouder van Lucy.