Inburgerverslag van Laika

Inburgeren!

Waar zal ik beginnen? Mijn leven was eigenlijk wel prima. Overdag lekker buiten, veel rennen, onbeperkt schapenkeutels eten (jummie!!) altijd met de baas en de andere honden op pad en ’s nachts rustig buiten in de kennel. Minpuntje was wel, dat ik van de baas steeds achter de schapen aan moest. Niet zo gezellig, want dan ben je dus bij die stomme schapen en best wel ver weg van de baas. Begrijp me niet verkeerd, ik was dol op de baas en ging graag voor hem aan het werk, maar schapen? Kom op zeg. Zulke saaie beesten.

En toen op een dag, ging ik mee in de auto (Had ik verteld dat ik daar dus heel misselijk van word?) en ging mijn leven helemaal op de kop! Heel veel veranderingen, andere honden, andere mensen, andere geuren, ander eten en op een dag weer in de auto, nu in een grote koffer samen met een teckel.

Tsjonge, wat een herrie, wat een donkerte, wat een rare geuren en wat duurde dat lang. Mensen, ik moet plassen! Laat me eruit! En jawel, uiteindelijk ging het deurtje open. Kijk eens, allemaal mensen, en wat kijken ze blij, gezellig. Oh, ik was zo enthousiast, ik hield het niet meer binnen. Een van die mensen probeerde mijn aandacht te trekken, die wilde wat van mij want even later ging ik met hem mee, aan de lijn. En jawel, weer in de auto. Gelukkig was mijn maag al aardig leeg, want anders…

Ik had dat allemaal nog niet zo door, maar aan het einde van die autorit begon mijn nieuwe leven. En ik kan je zeggen, dat was wennen. Het begon meteen al. De deur ging open en ik moest naar binnen. Naar binnen, in huis, kan je je dat voorstellen? Nee, dat mag niet, daar was de baas altijd heel duidelijk in. Niet in huis! Dus wat denk je, ik blijf natuurlijk buiten. Goed, wij lopen, komen we bij een andere deur. Is dit in huis? Ik weet het niet. Er lagen geen tegels op de vloer, het was zacht, geen stro, maar het leek er wel een beetje op. Zou dit de stal zijn? Ja, daar mag ik dan wel naar binnen. En kijk, nog een mens, ook al zo blij. Best gezellig, ik vergat bijna hoe eng het was en dat ik toch wel behoorlijk heimwee had.

Een van die mensen kwam op de grond naast me liggen en bleef de hele nacht bij me. Gezellig en toch iets minder eng.

De volgende dag bleek dat het huis direct aan de stal zat, want ergens ging de zachte vloer zomaar over in tegels. Ja, nee, daar mag ik niet komen hoor. Ja, ik zie het ook wel, daarachter zit een deur naar buiten, maar ik mag echt niet in huis. Ik ga geen stap verder! Wat denk je? Hij tilde me gewoon op, zette me bij de deur en deed me weer aan de lijn.

Wie heeft dat trouwens bedacht, zo’n lijn? Is niet handig hoor! Je kan helemaal niet zelf beslissen waar je heen gaat en wanneer je even moet stoppen om te snuffelen. Vroeger thuis had ik dat nooit, zo’n lijn. Het is ook onhandig, want die rare lijn komt tussen je poten.  Kortom, het was een ingewikkelde wandeling. Maar toch ook wel spannend. Zo veel nieuwe geluiden en geuren, het zag er allemaal ook heel anders uit. Echt heel raar. Wanneer zou ik weer terug gaan?

Maar ik ging niet terug. Ik bleef. En inmiddels heb ik het goed naar mijn zin. Van mijn nieuwe baas mag ik gewoon in huis wonen, ik krijg mijn eten ook in huis en ik heb in de kamer een eigen plekje gekregen, lekker warm tegenover de haard. Mijn nieuwe baas wil allemaal hele ingewikkelde dingen van mij. In het begin had ik geen idee wat hij nou wilde, maar ik begin ‘m steeds beter te snappen. We gaan lekker veel wandelen. Ja, aan de lijn, maar dat went, ik weet nu precies hoe ik dan toch handig kan lopen en lekker snuffelen. Ik voel precies hoe de lijn gaat en welke kant de baas dan op wil, zo lopen we altijd lekker samen.

We komen elke dag wel langs schapen, maar ik hoef daar niets mee. Ik mag gewoon lekker doorlopen, net alsof ze er niet zijn, echt relaxed man! Wat ook nieuw is, zijn ‘frisbee’ en ‘knoop’. Ja, eerst had ik geen idee wat dat nu weer was, maar die frisbee, die is briljant! Een rode schijf, de baas gooit hem weg en dan ga ik er achteraan, probeer ‘m te vangen. En ja, dat is zo leuk, dat ik de baas zo snel mogelijk vraag om ‘m nog een keer te gooien. Soms staat ie dan klaar met een snoepje. Ja dag, ik ga toch geen snoepjes eten als er frisbee is? Doe dat snoepje nu maar weg en gooi die frisbee!

En dan is er ‘knoop’, die ligt in huis. Die neem ik dan in mijn bek en dan gaan we trekken. Echt, zo leuk! ‘Spelen’ noemen ze dat. Nooit eerder met mijn baas gedaan, maar is echt het leukste wat er is. Wat mij betreft mogen ze dat echt de hele dag doen. Nou ja, tussendoor even wat eten en drinken dan.

Kortom, mijn nieuwe leventje bevalt me prima. Er is alleen één ding wat echt heel raar is. Er zijn hier in huis ook twee poezen. Die zijn saai, ze willen helemaal niet spelen en ik mag ook niet aan ze snuffelen, dan gaan ze blazen en grommen en soms krijg ik zelfs een klap! Ze zijn ook heel dom. Kijk, die poezen mogen dus zonder lijn naar buiten (de bofkonten). Dan doet de baas de deur open en dan kunnen ze naar buiten, of weer naar binnen. Maar wat denk je, dan gaan die sukkels gewoon voor de deur zitten, geen beweging in te krijgen. Nou, daar weet ik wel raad mee. Als die poezen niet doen wat de baas wil, help ik wel even. Dan leid ik ze met mijn snuit wel even voor de baas naar buiten of naar binnen. Geen probleem, doe ik graag.

En nou komt het: dat mag dus niet!! Ik weet me dan echt geen houding, hoezo mag dat niet? Ik help toch? Gelukkig gaan we daarna weer spelen met de frisbee of de knoop of lekker rennen in het bos en dan weet ik weer, het leven is hier prima!