Eveline, vrijwilligster in de Refugio, haar verhaal............

Januari 2020: eindelijk was het zover, ik mocht 3 weken als vrijwilliger bij stichting ACE gaan werken. Al jaren had ik die wens maar het kwam er steeds niet van. Als zelfstandige zag ik de mogelijkheid om probleemloos verlof te nemen echter lukte het niet om een plek te vinden. Bij verschillende organisaties 'ving ik bot', tot ik via social media een reactie van ACE kreeg: 'Bij ons ben je meer dan welkom'.

En dat heb ik gevoeld, vanaf dag 1 toen Veerle me een rondleiding gaf op de refugio tot aan de laatste dag. Op 2 dagen na was ik er elke dag om te helpen en ik kan niet anders zeggen dan dat het een onvergetelijk mooie en bijzondere ervaring was. Er is veel wat ik kan en wil vertellen maar ik ga proberen het samen te vatten (een uitdaging voor mij)

Allereerst maakte het grote indruk; de hoeveelheid en diversiteit aan honden, de vele verschillende achtergronden en redenen waarom ze in de refugio waren. Maar ook hoeveel er bij komt kijken om een refugio/organisatie als deze, te runnen. Er zijn zo ontzettend veel dingen waar men rekening mee moet houden en aan moet denken en elke medewerker- en vrijwilliger draagt zijn steentje bij. De tweede dag gaf ik aan dat ik het heftig vond; zoveel honden die hunkeren naar aandacht, het continu blaffen en smekende ogen die je aankijken. Je zag en voelde soms de pijn en het verdriet, dat raakte me in mijn hart. Medewerker Wendy zei me: 'Don't be sad dear, this is a place of love and hope'. Ik besefte me dat ze gelijk had en met die gedachte heb ik de verdere tijd mezelf kunnen inzetten om bij te dragen aan die mooie mindset.

Mijn werkzaamheden bestonden uit het schoonmaken van de hokken; wat met grote zorgvuldigheid 2x per dag gedaan wordt, voeren/snoepjes uitdelen, mee observeren hoe ze zich gedragen en bijzonderheden signaleren. Ook was ik vaak degene die het 'kattenhotel/verblijf' verzorgde. Zes heerlijk lieve poezebeesten die ook aandacht en zorg nodig hebben. Daarnaast zijn er nog tal van andere taken zoals het bijvullen van voercontainers op alle secties, opruimen en ordenen van algemene ruimtes, stapels was wegwerken, wassen van honden die de dag erna naar hun gouden mand vliegen, hondjes verhuizen van de ene naar de andere sectie...

Het leukste was toch wel het spelen en knuffelen met de hondjes. Daar was gelukkig ook genoeg tijd voor en die tijd kreeg ik ook. Wat me het meest is bijgebleven is de liefde die je krijgt van vrijwel alle honden; groot of klein, oud of jong, allemaal zo dankbaar voor de aandacht die je hen geeft. Bij sommigen duurde het wat langer om het vertrouwen te winnen maar wat bijzonder als het dan lukte en ik hen mocht aaien of enkele dagen later zelfs kon dollen met ze. Ik heb me elke dag zo gelukkig gevoeld dankzij de liefde die ik voelde. Het is maar goed dat de hoeveelheid honden zo enorm was; ik had ze anders allemaal mee naar huis willen nemen.

Wat hartverwarmend was, was om te zien hoe lief en goed het personeel en andere vrijwilligers waren voor de dieren; een knuffel en kus, een aai, even gedag zeggen voor de werkdag erop zat, naar buiten of naar de weide zodra daar gelegenheid voor was zodat ze lekker konden rennen. Er wordt zorgvuldig met ze omgegaan en je voelt dat iedereen daar met de goede intenties is; vaste medewerkers, vrijwilligers, studenten, dierenartsen, zowel voor als achter de schermen.

Wat mooi was het om te zien dat er zoveel geluksvogels naar hun nieuwe thuis mochten gaan, dat gun je hen allemaal. Toen ik aan familie en vriendinnen vertelde over mijn plannen was iedereen er van overtuigd dat ik met een hondje thuis zou komen. Ik zei dat dat niet zeker was maar wist ook wel beter. De tweede dag al was ik verkocht: hondje Maya (nu Vida) werd de gelukkige en vloog met mij mee terug om bij mijn andere hond Zara en mij te komen wonen. Toch is er nog een hondje dat ik ook graag had willen adopteren. Ik vond het bij allemaal rot om ze achter te laten maar bij haar in het bijzonder: Khaleesi. Een pup van 4-5 maanden, een echte black beauty maar met wat gezondheidsprobleempjes die nu grondig worden onderzocht. Zij is zo bizar lief en aandoenlijk, ik moest toch iets doen om haar te steunen dus ging ik haar virtueel adopteren.

Diep respect heb ik voor Fabienne, die dit allemaal is begonnen 20 jaar geleden en voor het hele team, die er samen voor de hondjes en katten zijn en hen de kans geven op een mooi nieuw leven.
Het is prachtig werk en ik zal zeker terug gaan naar die plek van hoop en liefde.
Bedankt aan iedereen die de stichting steunt en/of een adoptie deed en nogmaals dank aan iedereen voor deze prachtige ervaring!

Eveline, 34 jaar.
Tilburg, Noord-Brabant